جیمز گان با نمایش اندام واقعی Superman در فیلم جدیدش، فیزیک غیرواقعی ابرقهرمانان را به چالش می کشد. دیوید کورنسوت با هیکل یک “پسر روستایی” ظاهر می شود که هم با پیشینه شخصیت سازگارتر است و هم انتظارات واقع بینانه تری از بدن را در ژانر ترویج می کند.
برای فیلم Superman جیمز گان، دیوید کورنسوت از فیزیک عضلانی و تراش خورده ای که معمولا در فیلم های ابرقهرمانی دیده می شود، دوری کرد و این یک گام مهم رو به جلو برای این ژانر است که امیدواریم در ادامه آخرین وضعیت پروژه Swamp Thing در دنیای سینمایی دی سی و فیلم Man of Tomorrow ادامه پیدا کند. در چند دهه اخیر، فیلم های ابرقهرمانی به خاطر بدن های ورزیده و عضلانی بازیگران مردشان شهرت پیدا کرده اند، اما به نظر می رسد این موضوع با کمک اندام واقعی Superman در حال تغییر است.
تصمیم برای اینکه فیزیک Superman کورنسوت متفاوت از ابرقهرمانان معمول باشد، عمدی بود. این تصمیم به نمایش اندام واقعی Superman کمک می کند. اوایل امسال، پائولو ماسچیتی، مربی شخصی کورنسوت، به Business Insider گفت که هدفشان این بود که بازیگر “بیشتر شبیه یک پسر روستایی باشد تا یک بدن ساز تمام عیار.” کورنسوت بعدا به Geek Culture گفت که او و گان “بیشتر به دنبال یک شخصیت صمیمی، پسر روستایی، هیکل درشت و با ابهت بودند.”
در نهایت، بازیگر به آنچه که قصد داشت، دست یافت. نسخه ای از مرد پولادین که در فیلم Superman ظاهر می شود، هیکلی شبیه یک پسر روستایی دارد. این موضوع به حل مشکلی کمک می کند که سال ها فیلم های ابرقهرمانی را آزار داده است، زیرا آن ها فیزیک های بدنی بسیار غیرواقعی را به تصویر کشیده اند. این نمایش اندام واقعی Superman همچنین یک گام مهم به سوی نمایش بدن های واقع گرایانه تر در فیلم های ابرقهرمانی است.
اندام واقعی Superman چگونه یک مشکل فیلم های ابرقهرمانی را برطرف می کند؟
در گذشته، شاهد نمایش هایی از فیزیک بدنی اغراق آمیز در فیلم های ابرقهرمانی بوده ایم، که گاهی منطق داستانی را زیر سوال می برد. این تصویر نمونه ای از آن را نشان می دهد:
این تصویر کریس پرت را در نقش استار-لرد از فیلم Guardians of the Galaxy نشان می دهد که فیزیک بدنی عضلانی و برجسته ای دارد، که در آن زمان به عنوان نمادی از بدن های ایده آل ابرقهرمانی تلقی می شد و با رویکرد جدید Superman در تضاد است.
در دو دهه اخیر، با افزایش محبوبیت فیلم های ابرقهرمانی، هالیوود شاهد گرایش به سمت فیزیک های بدنی غیرواقعی تر بر روی پرده سینما بوده است. این مساله تفاوت مهمی با نمایش اندام واقعی Superman دارد. به نظر می رسید فیلم های اولیه MCU همیشه شامل صحنه ای از بازیگر اصلی بدون پیراهن، با سینه های عضلانی و شکم شش تکه در معرض نمایش بودند. و وقتی کریس پرت برای اولین بار فیزیک ابرقهرمانی خود را برای بازی در نقش استار-لرد در Guardians of the Galaxy به نمایش گذاشت، تقریبا اینترنت را منفجر کرد.
با این حال، آن صحنه ها تا حد زیادی غیرواقعی هستند؛ این فیزیک ها از طریق رژیم های غذایی و ورزشی سخت و اغلب در روز فیلم برداری، کم آبی بدن برای برجسته سازی عضلات بازیگران به دست می آیند. در حالی که این ظاهرها به فانتزی کلی فیلم های ابرقهرمانی دامن می زدند، لزوما منطقی نبودند و با مفهوم اندام واقعی Superman در تضاد هستند. صحنه بدون پیراهن کریس ایوانز در فیلم Captain America: The First Avenger تحول استیو راجرز را برجسته می کرد، اما اینکه استار-لرد شکم شش تکه داشته باشد، هرگز منطقی به نظر نمی رسید.
در مورد Superman، قصد و نیت واضحی پشت رژیم تمرینی و فیزیک بدنی کورنسوت وجود دارد. هدف آن ها نمایش اندام واقعی Superman بود. او با هدف دستیابی به ظاهری که برای شخصیت منطقی باشد، بدن خود را حجم داد. از آنجا که کلارک کنت در مزرعه والدینش بزرگ شده است، منطقی است که هیکل کسی را داشته باشد که به انجام آن نوع کار عادت دارد – حتی اگر این کار برای یک کریپتونی نسبتا آسان باشد. با این حال، این بسیار واقع بینانه تر و منطقی تر بود.
چرا نمایش اندام واقعی Superman که خلاف روند فیلم های ابرقهرمانی است، اینقدر مهم است؟
در مقابل، رویکرد جدید برای شخصیت سوپرمن، بر واقع گرایی بیشتری تاکید دارد. نگاهی به این تصویر جدید از دیوید کورنسوت:
این تصویر دیوید کورنسوت را در نقش سوپرمن (2025) در کنار لوئیز لین نشان می دهد، که هیکل یک “پسر روستایی” را به خوبی به تصویر کشیده و با انتظارات جدید جیمز گان برای این شخصیت هماهنگ است.
هالیوود مدت هاست به دلیل تعیین انتظارات غیرواقعی برای انواع چیزها، به ویژه ظاهر مردان و زنان مورد انتقاد قرار گرفته است. این وضعیت در سال های اخیر با افزایش جراحی های پلاستیک بدتر شده، اما با تمایل به واقع گرایی بیشتر بر روی پرده سینما در تضاد است. نمایش اندام واقعی Superman در این زمینه یک گام رو به جلو است. در مجموع، مخاطبان فانتزی نمی خواهند؛ آن ها می خواهند واقعیت خودشان را روی صفحه نمایش ببینند.
جالب اینجاست که فیلم ها و سریال های ابرقهرمانی قبلا نمایش های واقع گرایانه تری از انواع بدن روی پرده داشتند. تام ولینگ در Smallville و حتی اولین حضورهای هیو جکمن در نقش ولورین در فیلم های X-Men فیزیک های بدنی غیرواقعی نداشتند. آن ها قوی به نظر می رسیدند، اما نه به شکلی چشمگیر، و این برای هر دو شخصیت کاملا منطقی بود. همچنین، این موضوع چیزی از ارزش فیلم ها یا سریال ها کم نمی کرد.
در نهایت، شکم های شش تکه و سینه های عضلانی اغراق آمیز در فیلم های ابرقهرمانی ضروری نیستند، و خوب است که Superman گامی به سوی کنار گذاشتن آن روند مشکل ساز برمی دارد. امیدواریم گان و کورنسوت در دنباله Superman، یعنی Man of Tomorrow، به این تصمیم وفادار بمانند، به خصوص که این کار به نوعی خیانت به شخصیتی خواهد بود که آن ها معرفی کرده اند.
در طول این بررسی، به این موضوع پرداختیم که چگونه تصمیم جیمز گان برای به تصویر کشیدن فیزیک بدنی واقع گرایانه تر برای سوپرمن، یک تغییر مهم در ژانر ابرقهرمانی محسوب می شود. این رویکرد نه تنها به شخصیت کلارک کنت عمق بیشتری می بخشد، بلکه انتظارات غیرواقعی را که برای سال ها توسط فیلم های ابرقهرمان ها به وجود آمده بود، به چالش می کشد و به سمت نمایش بدن های متنوع تر و قابل لمس تر قدم برمی دارد. این تغییر می تواند مسیری جدید برای نمایش ابرقهرمانان در آینده باز کند.
David Corenswet’s Man Of Steel Physique In Superman Fixes A Superhero Movie Problem
