سریال Buffy the Vampire Slayer فراتر از شرورهای اصلی، هیولاهای تک قسمتی متعدد و به یادماندنی را به نمایش می گذارد که به همان اندازه ترسناک و تأثیرگذار هستند. این مقاله به بررسی بهترین هیولاهای Buffy The Vampire Slayer می پردازد و به موجوداتی می پردازد که با وجود حضور کوتاه خود، حضوری ماندگار در ذهن مخاطبان داشته اند و اغلب تعارضات عمیقی را برای گروه اسکوبی رقم زده اند.
درحالی که سریال Buffy the Vampire Slayer به خاطر شرورهای بزرگ و اصلی اش مشهور است، این سریال شخصیت های «هیولای تک قسمتی» زیادی را نیز به نمایش می گذارد که به همان اندازه ترسناک و به یادماندنی هستند. بااین حال، آن ها اغلب اعتباری را که شایسته اش هستند دریافت نمی کنند. در این مقاله به بررسی بهترین هیولاهای Buffy The Vampire Slayer می پردازیم، زیرا بسیاری از آن ها در قسمت های پرکننده هیولای تک قسمتی Buffy ظاهر می شوند که اغلب نقاط ضعف آبکی و بی مزه برای این سریال نمادین هستند.
اما در طول هفت فصل Buffy، موجودات مختلفی به طور خلاصه وارد زندگی گروه اسکوبی می شوند که به همان اندازه گلوری، اَنجلوس، یا شهردار شوم و وحشتناک هستند. این اغلب به دلیل ظاهر ترسناک یا روش های کابوس وار آن ها برای کشتن قربانیانشان است. سپس هیولاهای تک قسمتی ای هستند که دلربا، دلسوز یا توسط یکی از بهترین بازیگران کمدی اواخر هالیوود بازی شده اند.
هانس و گرتا؛ یکی از بهترین هیولاهای Buffy The Vampire Slayer
فصل 3، قسمت 11، “Gingerbread”
در تصویری که مشاهده می کنید، جویس، مادر بافی، در حال ابراز نگرانی عمیق است. پوسترهایی با تصاویر هانس و گرتا پشت سر او دیده می شوند که فضای وهم آلود و تهدیدآمیز این هیولاها را به خوبی منتقل می کند و بازتاب دهنده تأثیری است که این دو دیو بر جامعه سانی دیل گذاشته اند.
نگرانی جویس در این تصویر به خوبی نشان دهنده چگونگی تأثیر هانس و گرتا بر مردم عادی سانی دیل است و مقدمه ای بر اعمال وحشتناکی که در ادامه رخ می دهد.
اغلب، هیولاها و شخصیت های تک قسمتی که جزو بهترین هیولاهای Buffy The Vampire Slayer محسوب می شوند، به دلیل توانایی شان در وادار کردن گروه اسکوبی و متحدانشان به خصومت با یکدیگر، تعارضی منحصربه فرد ایجاد می کنند. در فصل 3، قسمت 11، “Gingerbread” سریال Buffy، دیو هانس و گرتا استعاره ای از ذهنیت گله ای بود، زیرا توانست جویس را متقاعد کند که علیه دختر خودش برگردد و علیه هرکسی که در سانی دیل از جادو استفاده می کند، برخیزد.
هانس و گرتا با وانمود کردن به اینکه کودکان کشته شده اند، به احساسات مادرانه جویس متوسل می شوند و این همان تمایل بسیار انسانی او برای محافظت از کودکان آسیب پذیر است که منجر به تمام اعمال وحشتناکی می شود که در پی آن می آیند، از ممنوع کردن کتاب های جادو گرفته تا تلاش برای زنده سوزاندن بافی، ویلو و اِیمی.
البته، وقتی گایلز و کوردیلیا موفق می شوند هانس و گرتا را در شکل دو دیوشان فاش کنند، این موجود در ترس پراکنی و ایجاد تخریب بسیار کم اثرتر است؛ این فقط یک هیولای انسان نمای معمولی، تا حدی مضحک است که تنها ترسناکی اش قد بلند و عظیمش است. این موضوع اساساً تمام قدرت واقعیش را از آن می گیرد، به همین دلیل جزو رتبه های بالای بهترین هیولاهای Buffy The Vampire Slayer در این لیست قرار نمی گیرد.
هیولاهای ماهی؛ این گونه از بهترین هیولاهای Buffy The Vampire Slayer
فصل 2، قسمت 20، “Go Fish”
شاهد دگرگونی هولناک گیج به هیولای ماهی در این تصویر هستیم. این لحظه تکان دهنده یکی از نقاط اوج ترس جسمانی است که Buffy در قسمت “Go Fish” به تصویر کشید و پیامدهای وحشتناک تلاش برای برتری مصنوعی را نشان داد.
این دگرگونی بصری آزاردهنده، به سبک کراننبرگ، به خوبی نشان می دهد که چگونه این هیولاها فراتر از ظاهر مضحکشان، عمق ترسناکی به سریال می بخشند.
در ظاهر، این قسمت Buffy مانند یک قسمت پرکننده دیگر با یک فرض مضحک به نظر می رسد: مربی شنای دبیرستان سانی دیل شروع به تبدیل اعضای تیمش به هیولاهای ماهی می کند تا عملکرد آن ها را افزایش دهد. بااین حال، “Go Fish” در واقع یکی از ترسناک ترین قسمت های Buffy است، به دلیل اینکه چقدر به وحشت جسمانی تکیه می کند.
در ابتدا، گروه اسکوبی فکر می کنند که شناگران از استروئید استفاده می کنند، زیرا این موضوع می تواند سری پیروزی ها و رفتار پرخاشگرانه ناگهانی آن ها را توضیح دهد، و اینکه یک دیو ماهی جذب داروهای موجود در بدن آن ها شده است. اما وقتی متوجه می شویم که بازیکنان در واقع در حال تبدیل شدن به آن موجودات هستند و می بینیم که گیج با انداختن پوست انسانیش دگرگون می شود، این یکی از از نظر بصری آزاردهنده ترین صحنه های سریال، به سبک کراننبرگ، است.
جالب اینجاست که با وجود خشن بودن هیولاهای ماهی، آن ها در نهایت فقط می خواهند در اقیانوس بین هم نوعان خودشان زندگی کنند، که تا حدودی… شیرین است. این هیولاها که از بهترین هیولاهای Buffy The Vampire Slayer هستند، در نهایت به دلیل منحصربه فرد بودنشان رتبه خود را کسب می کنند، هرچند به دلیل ظاهر تا حدی مضحکشان — شبیه کپی های دست دوم Creature from the Black Lagoon — پس از دگرگونی، امتیاز از دست می دهند. به علاوه، مربی مارین، که در اینجا هیولای واقعی است، کاملاً فراموش شدنی است.
زکریا کرالیک
فصل 3، قسمت 12، “Helpless”
در این تصویر، زکریا کرالیک با غرغرهای تهدیدآمیز خود نمایانگر ماهیت بی رحمانه و شیطانی است که او را به یکی از به یادماندنی ترین شرورهای تک قسمتی تبدیل می کند. این خون آشام قاتل سریالی، با پیشینه ای تاریک و خشونت بار، حضوری منحصر به فرد در دنیای Buffy دارد.
حضور کرالیک در این تصویر، بیانگر شخصیت پیچیده و ترسناک اوست که حتی بدون قدرت های خارق العاده، با گذشته ای پر از جنایت، مخاطب را تحت تأثیر قرار می دهد.
معمولاً، بهترین خون آشام های Buffy نقش های اصلی در سریال هستند. اما زکریا کرالیک ثابت می کند که بهترین هیولاهای Buffy The Vampire Slayer همیشه خون آشام های اصلی نیستند. این چیزی است که زکریا کرالیک را، که فقط در قسمت “Helpless” فصل 3 ظاهر می شود، در جایگاه منحصر به فردی قرار می دهد. همان طور که در مورد خون آشام هایی مانند اسپایک و دروسیلا می بینیم، بیشتر آن ها در ابتدا افراد عادی و مهربان، هرچند دارای نقص، هستند. اما زکریا کرالیک یک قاتل سریالی زن ستیز بود که بیش از ده ها زن جوان را قبل از اینکه تبدیل شود، شکنجه و قتل رساند.
داستان پیشینه کرالیک مستقیماً از یک فیلم ترسناک برداشته شده است، زیرا او ادعا می کند که توسط مادرش مورد آزار قرار گرفته و اخته شده بود، و سپس او را کشت و خورد. “مشکلش با مادرها” چیزی است که باعث می شود او جویس را هدف قرار دهد، که فقط خطرات را بالا می برد، با توجه به اینکه بافی باید بدون قدرت اسلیر خود با کرالیک مبارزه کند.
با توجه به اینکه بازیگر جف کوبر چقدر عالی است، جای تعجب دارد که کرالیک در قسمت های بیشتری حضور نداشت. بااین حال، کوبر به وضوح در بازی نقش روانی های عجیب وغریب مؤثر بود، زیرا برای بازی در نقش دلال جادوی اِیمی، رَک، که به همان اندازه لرزه آور است، در فصل 6 بازگردانده شد.
گاچنار
فصل 4، قسمت 4، “Fear Itself”
در این تصویر، گاچنار، دیو ترس، با نگاهی مرموز به بالا می نگرد. این هیولای خاص، نه به خاطر قدرت فیزیکی بلکه به دلیل توانایی اش در تظاهر کردن عمیق ترین ترس های درونی افراد، حضوری ماندگار در میان بهترین هیولاهای Buffy The Vampire Slayer دارد.
نگاه او یادآور این است که گاهی اوقات، بزرگترین ترس های ما در ذهن خودمان ریشه دارند و چقدر راحت می توانیم قربانی توهمات و کابوس های خود شویم.
گاچنار در فصل 4 یکی از خاص ترین هیولاها و از جمله بهترین هیولاهای Buffy The Vampire Slayer است، اما مانند هانس و گرتا، او به این دلیل یک هیولای تک قسمتی عالی است که چقدر عمیقاً بر گروه اسکوبی تأثیر می گذارد. در این قسمت، گاچنار به طور تصادفی به یک مهمانی هالووین در یک خانه دانشجویی احضار می شود، جایی که مهمان ها را فریب می دهد تا فکر کنند بدترین ترس هایشان در حال وقوع است.
برای گروه اسکوبی، این به صورت نامرئی شدن زاندر برای گروه، آسیب رساندن آز به ویلو به عنوان یک گرگینه، ناتوانی ویلو در کنترل جادوی خود، و در نهایت بی فایده بودن مبارزه بافی علیه نیروهای تاریکی، خود را نشان می دهد. اگرچه فصل 4 Buffy یکی از بدترین فصل های سریال محسوب می شود، “Fear Itself” یک مطالعه عمیق شخصیت است و نشان می دهد که واقعاً هر یک از اعضای اسکوبی چقدر تنها هستند.
البته، افشای گاچنار یک پیچش داستانی طنزآمیز است، زیرا وقتی او در شکل دیو خود احضار می شود، فقط چند سانتی متر قد دارد، و بافی او را بی مقدمه با پایش له می کند. اما با وجود خنده دار بودن این موضوع، درس زندگی در اینجا بسیار تأثیرگذار است — اغلب، ترس های ما در ذهن ما بسیار ترسناک تر هستند تا وقتی واقعاً با آن ها روبرو می شویم.
شاهزاده اینکا
فصل 2، قسمت 4، “Inca Mummy Girl”
این تصویر، مومیایی اینکا را در حالت مرگبار خود نشان می دهد، فرمی که او با مکیدن زندگی از انسان ها موقتاً از آن رها می شود. این هیولای زنانه، با وجود ظاهر ترسناک، داستانی غم انگیز از قربانی شدن و تلاش برای بقا دارد.
چهره مومیایی شده در تصویر نمادی از سرنوشت تلخ او و همچنین هشداری است برای کسانی که طعمه نیاز او به زندگی می شوند.
هیولاهای تک قسمتی زن در Buffy نادر هستند، اما تنها همین موضوع نیست که شاهزاده اینکا از فصل 2 را این قدر به یادماندنی می کند. وقتی شاهزاده مومیایی شده در “Inca Mummy Girl” دوباره بیدار می شود، می فهمد که می تواند با مکیدن زندگی از انسان ها با یک بوسه، به فرم جوانی خود بازگردد. بااین حال، تأثیرات هر بوسه فقط موقتی است و او باید به تغذیه ادامه دهد تا خود را سرپا نگه دارد.
ترسناک و از نظر بصری آزاردهنده است که قربانیان شاهزاده اینکا را ببینیم که از انسان های پر از زندگی به مومیایی های چروکیده درست جلوی چشمان ما تبدیل می شوند. بااین حال، علاوه بر روش عملش، شاهزاده اینکا به این دلیل متفاوت است که اولین هیولای تک قسمتی است که دلمان برایش می سوزد.
مطمئناً، کاری که او می کند اشتباه است، اما انگیزه هایش دلسوزانه است. او در سن 16 سالگی توسط مردمش قربانی شد و فقط می خواهد زندگی کند. در این راستا، او تا حدودی آینه کج و معوجی برای بافی و رسالتش به عنوان اسلیر است. با پیشرفت سریال، ما دیوهای زیادی را می بینیم که شرورهای مطلقاً بد نیستند، و این روند توسط شاهزاده اینکا آغاز شد.
گنارل
فصل 7، قسمت 4، “Same Time, Same Place”
تصویر گنارل، با نگاهی خیره و ترسناک، یادآور این است که چگونه برخی از هیولاها، حتی در فصل های پایانی، می توانند حضوری کاملاً منزجرکننده و فراموش ناشدنی داشته باشند. ظاهر وحشتناک او، مقدمه ای بر روش های بی رحمانه اش در شکار قربانیان است.
نگاه او به گونه ای است که گویی به عمق ترس های ما نفوذ می کند، درست مانند کاری که با ویلو در قسمت “Same Time, Same Place” انجام داد.
فصل 7 Buffy اغلب به عنوان یک ناامیدکننده دیده می شود، زیرا فصل پایانی گروه با معرفی بیش از حد شخصیت ها در پتانسیل ها خدشه دار شد. این موضوع برای یک هیولای تک قسمتی دشوارتر می کند که جایگاه خود را به عنوان یکی از ترسناک ترین هیولاها و بهترین هیولاهای Buffy The Vampire Slayer به دست آورد، اما گنارل بیش از حد استحقاقش را ثابت کرده است، نه فقط به خاطر ترسناک بودن بلکه به خاطر کاملاً منزجرکننده بودن.
همه چیز درباره گنارل برآمده از بدترین کابوس های ما به نظر می رسد. پوست سبز-زرد زننده، چشمان فرورفته با دور قرمز، و دهانی پر از دندان های نوک تیز زیادش. اما نحوه کشتن قربانیانش ترسناک ترین است. او با فلج کردن آن ها شروع می کند، سپس از گوشتشان تغذیه می کند، یک تکه پوست در هر بار.
ناتوانی در حرکت هنگام کشته شدن به کندترین و کثیف ترین شکل ممکن ترسناک است، و او همه این ها را با صحبت کردن با قربانیانش با صدایی آرام اما تهدیدآمیز و آوازگونه به پایان می رساند. و مانند هر هیولای تک قسمتی خوب، گنارل کاملاً با مضامین قسمت گره می خورد، با ربودن ویلو، که به سانی دیل بازگشته بود و از قدرتش وحشت داشت، و بی قدرت کردن او.
دِر کیندستود
فصل 2، قسمت 18، “Killed By Death”
در کیندستود با پوزخندی شیطانی و چهره ای آزاردهنده در این تصویر ظاهر شده است، نمادی از هیولایی که به طور خاص کودکان بیمار را هدف قرار می دهد. این دیو، با توانایی دیده شدن تنها توسط کسانی که تب دارند، کابوسی واقعی برای کودکان بی گناه است.
این تصویر به خوبی ترس و وحشتی را منتقل می کند که در کیندستود با هدف قرار دادن آسیب پذیرترین قربانیان خود، یعنی کودکان، ایجاد می کند.
یک نوع خاصی از شرور بیمار می خواهد که منحصراً از کودکان تغذیه کند، و دقیقاً این چیزی است که دِر کیندستود هدف قرار می دهد. این چیزی است که او را شیطانی می کند. اما چیزی که او را وحشتناک می کند این است که او به طور خاص به دنبال کودکان بیمار است، و فقط کسانی که تب دارند او را می بینند.
ترس های یک کودک حتی در بهترین شرایط هم جدی گرفته نمی شوند، اما در بیمارستان یادبود سانی دیل، آن ها را به هذیان های تب آلود نسبت می دهند. تصور کنید که یک کودک بیمار باشید، توسط یک هیولای ترسناک به سبک فردی کروگر مورد حمله قرار بگیرید، و برای کمک به یک بزرگسال که عملاً در اتاق کناری شماست فریاد بزنید، و او نتواند شما را نجات دهد.
سپس خود کشتن است، که به خصوص کسانی که با مسائل چشمی حساس هستند را دل پیچه می کند، زیرا دِر کیندستود چشمانش را بیرون می کشد، آن ها را به صورت قربانیانش می چسباند، و زندگی را از آن ها می مکد. خود قسمت “Killed by Death” ممکن است یکی از بهترین قسمت های Buffy نباشد، اما قطعاً با حضور دِر کیندستود ارتقا یافته است.
سوئیت
فصل 6، قسمت 7، “Once More, With Feeling”
سوئیت، با حالت غنچه کردن لب هایش در این تصویر، بیانگر حضور کاریزماتیک و منحصر به فرد خود در قسمت موزیکال “Once More, With Feeling” است. او شروری است که به جای ترساندن فیزیکی، از طریق آواز و رقص آشوب به پا می کند و تجربه ای متفاوت برای مخاطبان رقم می زند.
این تصویر به خوبی شخصیت جذاب و در عین حال تهدیدآمیز سوئیت را به تصویر می کشد که با اجرای بی نظیرش، قلب تماشاگران را تسخیر کرد.
آنچه سوئیت در ترساندن کم می آورد، در حضور روی صحنه بیش از حد جبران می کند. او شرور یکی از بهترین قسمت های تاریخ Buffy — “Once More, With Feeling”، قسمت موزیکال — است.
با آواز خواندن از ته دل بازیگران Buffy و ارائه برخی از بهترین اجراهایشان در سریال، از اعتراف دلخراش بافی که دوستانش او را از بهشت بیرون کشیدند تا سرود اضطراب اسپایک، “Rest in Peace”. اما بازیگر سوئیت و برنده سه جایزه تونی، هینتون بتل، با اجرای بی نظیرش، “What You Feel”، نزدیک بود قسمت را از آن خود کند.
باز هم، سوئیت به این زودی ها کابوس هایمان را رقم نخواهد زد، اما لذتش از ایجاد آشوب از طریق آواز تا حدی دلربا است، به خصوص به این دلیل که او حتی کشته نمی شود — او فقط به اراده خودش سانی دیل را ترک می کند. متأسفانه، بتل در سال 1402 شمسی درگذشت، اما شاید میراث شخصیتش به نوعی در بازسازی Buffy زنده بماند.
تِد
فصل 2، قسمت 11، “Ted”
جان ریتر در نقش تد، با چهره روباتیک نمایان شده اش در این تصویر، ماهیت پنهان و تهدیدآمیز این شخصیت را آشکار می کند. تد، هیولایی که در ابتدا به نظر یک انسان عادی و دوست داشتنی می رسد، نماینده ای از شرکای آزارگر در دنیای Buffy است.
این نمای نزدیک از صورت روباتیک تد، تضاد بین ظاهر انسانی و طبیعت مکانیکی و کنترل گر او را به خوبی نشان می دهد.
بر خلاف بیشتر سریال های نوجوانانه دوران خود، Buffy به دلیل انبوهی از مهمانان مشهورش شناخته نمی شد. این چیزی است که حضور جان ریتر فقید و بزرگ را چنین ناهنجاری دلپذیری می کند. و اگر این به اندازه کافی هیجان انگیز نبود، این مرد دوست داشتنی معمولی در حال بازی نقش یک شرور است — که برداشتی از شخصیت دوست داشتنی و معمولی اوست.
در نقش تِد، ریتر هر چیزی است که یک طرفدار Buffy می تواند از یک هیولای تک قسمتی بخواهد. او در شخصیت به ظاهر سالم و دلربای خود که همه را جز بافی فریب می دهد، و بین او و جویس ناهماهنگی ایجاد می کند، منحصربه فرد است. استعاره هیولا در اینجا به طرز وحشتناکی مؤثر است، زیرا تِد با بمباران محبت جویس، دور کردن او از دخترش، و حمله فیزیکی به بافی، یک شریک صمیمی آزارگر را نشان می دهد.
Buffy در اینجا زمینه های جدیدی را پوشش می دهد، زیرا تِد اولین ربات سریال است — که حتی یک داستان منشأ ترسناک نیز دارد، زیرا خالقش در حال مرگ بود اما می خواست میراث کنترل و آزار زنان را ادامه دهد. “Ted” همچنین اولین باری را نشان می دهد که بافی باید با احتمال کشتن یک انسان روبرو شود. همان طور که می دانیم، ربات ها و اسلیرهایی که انسان ها را می کشند، نقش بزرگی در قسمت های بعدی ایفا می کنند.
جنتلمن ها
فصل 4، قسمت 10، “Hush”
تصویری هولناک از جنتلمن ها را می بینید که با پوست آبی مایل به سفید و لبخندهای ثابت و ترسناکشان، تجسم کابوس های خالص هستند. این موجودات اثیری، با حرکت شناور خود، به سوی قربانیان بی صدا پیش می روند و یکی از ترسناک ترین هیولاهای Buffy را شکل می دهند.
حضور آن ها در این تصویر، بیانگر وحشت بی صدایی است که بر شهر سانی دیل حاکم می شود و ناتوانی در فریاد کشیدن را به یکی از بنیادی ترین ترس های انسان تبدیل می کند.
اگرچه Buffy تا حدودی یک سریال ترسناک است، تعداد کمی از هیولاها واقعاً ترسناک هستند. و از سوی دیگر، جنتلمن ها هستند، جنس کابوس های محض — به معنای واقعی کلمه. ظاهر آن ها ترسناک تر از هر دیو دیگری در Buffy است، با پوست آبی مایل به سفید، سرهای طاس، و لبخندهای بیش از حد بازشان. سپس حرکت اثیری آن ها وجود دارد، نه راه رفتن مانند فانیان معمولی، بلکه به زیبایی از روی زمین معلق می مانند.
اما نحوه کشتن آن ها ترسناک ترین چیزی است که سریال تا هر حال ارائه داده است. ابتدا، جنتلمن ها صدای یک شهر کامل را می دزدند، و سپس شبانه وارد اتاق ها می شوند و قلب قربانیانشان را بیرون می آورند، کسانی که حتی قادر به جیغ کشیدن نیستند.
آواز پیشگویانه ای که بافی در خوابش می شنود:
“حتی نمی تونی فریاد بزنی.
حتی نمی تونی گریه کنی.
جنتلمن ها در راهند.
در پنجره ها نگاه می کنند،
درها را می کوبند…
باید هفت نفر را ببرند
و شاید مال تو را هم ببرند…
نمی تونی مامان را صدا کنی.
نمی تونی کلمه ای بگی.
در حالی که جیغ می کشی خواهی مرد
اما صدایت شنیده نخواهد شد.”
تقریباً هر انسانی کابوس ناتوانی در فریاد زدن هنگام حمله یک نیروی بدخواه را دیده است، که آن ها را به یک هیولای تک قسمتی واقعاً برجسته تبدیل می کند. جای تعجب نیست که ریشه آن ها در افسانه ها است، که منبع اصلی کابوس هستند. Buffy the Vampire Slayer این را می داند و بی شرمانه — و هوشمندانه — از آن بهره برداری می کند.
از هانس و گرتا که به ذهنیت گله ای دامن زدند تا هیولاهای ماهی که وحشت جسمانی را به ارمغان آوردند، و از زکریا کرالیک با پیشینه ای شیطانی تا گاچنار که ترس های درونی را آشکار ساخت، Buffy the Vampire Slayer مجموعه ای غنی از موجودات فراموش نشدنی را ارائه کرده است. شاهزاده اینکا، گنارل، دِر کیندستود، سوئیت و تد نیز هر یک به شیوه ای خاص، چه از طریق دلسوزی، چه وحشت جسمانی یا تظاهر به شرارت، تأثیری عمیق بر مخاطبان گذاشته اند و ثابت کرده اند که داستان های تک قسمتی می توانند به همان اندازه پیچیده و ماندگار باشند که خطوط داستانی اصلی سریال.
Buffy The Vampire Slayer’s 10 Best Monster-Of-The-Week Villains, Ranked
