فیلم Heat مایکل مان، با محوریت دوئل Heat پاچینو دنیرو، نمادی از تریلرهای جنایی مدرن است. این اثر نه تنها به خاطر صحنه ی گفتگوی بی مانند دو شخصیت اصلی، بلکه به دلیل بررسی عمیق خط باریک بین فداکاری و وسواس در حرفه ای گری، همچنان یک کلاس درس در سینمای جنایی محسوب می شود، هرچند ریتم کند آن ممکن است برای مخاطبان امروزی چالش برانگیز باشد.
در بیش از 90 سال تاریخ تریلرهای جنایی، کمتر صحنه ای به اندازه ی آنچه در پرده ی دوم فیلم Heat مایکل مان اتفاق می افتد، نمادین و بی صدا جسورانه است. دو دشمن دیرینه، وینسنت هانا، پلیس خستگی ناپیر با بازی آل پاچینو، و نیل مک کالی، مغز متفکر تبهکار با بازی رابرت دنیرو، روی قهوه گپی صمیمانه می زنند، نه به عنوان دشمن – حداقل برای آن لحظه – بلکه به عنوان دو حرفه ای که از اهمیت مسیرهای مشترک شان آگاه اند. این لحظه از فیلم Heat که به نمادی از برخورد این دو ستاره بدل شده، به حق، یک دوئل Heat پاچینو دنیرو به یاد ماندنی است.
آن صحنه، که از یک گفتگوی واقعی بین یک کارآگاه و یک سارق بانک الهام گرفته شده، Heat را به استاندارد طلایی تریلرهای جنایی مدرن تبدیل می کند، شاید بیشتر از ده ها صحنه اکشنِ قاب بندی شده ی دیگرش. حتی آنقدر الهام بخش بود که حسادت فیلمسازی سخت گیر مثل کریستوفر نولان را هم برانگیخت.
Heat فیلم بزرگی است، نه به خاطر گلوله ها یا خشونتش، بلکه به این خاطر که خط باریک بین فداکاری و وسواس را به شکلی عمدتا ناراحت کننده بررسی می کند. در حالی که این فیلم سی امین سالگرد خود را جشن می گیرد و دنباله ی مدت ها منتظر آن، Heat 2، سرانجام آماده ی پیشروی روان است، این تریلر جنایی همچنان یک کلاس درس در راهنمای فیلم گانگستری است که مهارت ساخت آن بی همتا باقی مانده است، به خصوص با در نظر گرفتن اهمیت دوئل Heat پاچینو دنیرو.
Heat مایکل مان: تانگوی ابدی و دوئل Heat پاچینو دنیرو برای تمام دوران ها
در این تصویر، نمایی از حضور مایکل مان، آل پاچینو و رابرت دنیرو در صحنه ی فیلمبرداری Heat را مشاهده می کنید که بیانگر عمق همکاری و تقابل شخصیت هایشان است.
این تصویر به خوبی نماد تقابل قدرتمند و به یاد ماندنی این دو بازیگر بزرگ را در فیلم Heat به تصویر می کشد.
می گویند هر چیز معناداری در طبیعت جفت جفت است. این ممکن است در سطح جهانی قابل بحث باشد، اما در Heat، این یک حقیقت غیرقابل انکار است. در مرکز این حماسه ی جنایی تقریبا سه ساعته، نیل مک کالی و وینسنت هانا قرار دارند که هر دو در تضاد کامل با یکدیگر محصور شده اند.
اولی دست به سرقت های بزرگ می زند، نه فقط برای امرار معاش، بلکه برای تقویت بی تفاوتی اش نسبت به هر شخص یا چیزی که بیش از 30 ثانیه فکر کردن را ایجاب کند. یک استاد سرقت (اگر این عنوان اصلا قابل اطلاق باشد) که فرماندهی گروهی گریزان شامل کریس شیهرلیس (وال کیلمر)، مایکل چریتتو (تام سایزمور)، واین گرو (کوین گیج)، ترخو (دنی ترخو) و گیل (ویلیام فیکنر) را بر عهده دارد، ناگزیر هم خشم و هم تحسین محتاطانه ی یک کارآگاه قتل را برمی انگیزد، کارآگاهی که به اندازه ی خود سارق به حرفه اش متعهد است، که در نهایت به دوئل Heat پاچینو دنیرو منجر می شود.
آنچه هر دو مرد – به وضوح بیشتر روی قهوه – درک می کنند این است که آن ها در دو سوی یک سکه ی اخلاقی قرار گرفته اند که از حرفه ای گری شکل گرفته است. هر کدام به سختی یاد می گیرند که تمرکز متقابل بر سبک زندگی تک بعدی شان پیامدهایی به دنبال دارد، چه برای خودشان، چه همکارانشان و یا، دردناک تر از همه، معشوقه هایشان.
به عبارت دیگر، مک کالی و هانا واکنش گرایانه اند. هیچ کدام واقعا جریان را دیکته نمی کنند، بلکه به عنوان مهره های حیاتی در این بازی شطرنج هیجان انگیز لس آنجلس حرکت می کنند. این تقابل جذاب، همان دوئل Heat پاچینو دنیرو است که کمتر فیلمی توانسته چنین تقارنی را با این نیرو به تصویر بکشد. تنها مثال الهام بخش دیگر، بتمن و جوکر در فیلم The Dark Knight کریستوفر نولان است که بسیاری از صفحات کتاب Heat را وام گرفته بود.
دوئل Heat پاچینو دنیرو: یکی از نمادین ترین تقابل ها روی پرده ی هالیوود
در اینجا، تصویری از دو ستاره ی اصلی فیلم، آل پاچینو در نقش وینسنت هانا و رابرت دنیرو در نقش نیل مک کالی، را می بینیم که هر یک با ژستی منحصر به فرد، ابهت شخصیت خود را به نمایش می گذارند.
این نما، تجسمی از دوگانگی و در عین حال شباهت های دو شخصیت اصلی فیلم Heat است که هر یک در راهی متفاوت، به اوج حرفه ی خود رسیده اند.
Heat پر از بازی های درخشان از ستاره های تثبیت شده یا ستاره های آینده است (اشاره به ناتالی پورتمن). اما جای تعجب نیست که دو شخصیت اصلی ما هستند که به جایگاه افسانه ای فیلم کمک می کنند. هر دو شخصیت با هم می جنگند تا ثابت کنند چه کسی در کارش برتری دارد. نیل مک کالی یک سرقت بی نقص را طراحی می کند و وینسنت هانا به سراغ سارق حرفه ای می رود که با وجود یک سرقت ناموفق، موفق به فرار می شود اما تسلیم انتقام می گردد.
شخصیت کنترل شده و درون گرای دنیرو به طور طبیعی او را در نقش مردی «تنها، اما نه دلتنگ» که دائما از نظر ذهنی در حال آماده باش است، می فروشد. دقت تقریبا مراقبه گونه ی او در حرکات و گفتارش، معادل تعریف نسل زد از «کشاورزی هاله (aura farming)»، به خوبی با حضور انفجاری و سرشار از انرژی آل پاچینو مقایسه می شود. این دو فرصت انجام این کار را در The Godfather: Part Two پیدا نکردند؛ اما اینجا کاملا در اوج توانایی هایشان هستند.
برخورد آن ها، اهمیت بسیار عمیق تری را در چرخه ی پلیس و تبهکاران نشان می دهد که هم همزیستی و هم ضروری است. آن ها به یکدیگر نیاز دارند. هانا چیزی جز یک پوسته ی خالی نیست که منحصرا به شکار مجرمان اختصاص یافته، در حالی که مک کالی یک جنایتکار ریشه دار است که با کدی زندگی می کند که در تمام عمر جنایتکارانه اش به خوبی به او خدمت کرده است. این عناصر به ظاهر متضاد، دو شخصیت را در نبرد برای بقا به هم گره می زنند یکی برای گرفتن، دیگری برای زنده ماندن. این جوهره ی اصلی دوئل Heat پاچینو دنیرو است.
دوئل Heat پاچینو دنیرو: در این فیلم، زیر پا گذاشتن حرفه ای گری عواقبی دارد
فیلم Heat نه تنها بر تقابل دو شخصیت اصلی تمرکز دارد، بلکه صحنه های اکشن و سرقت های دیدنی نیز از عناصر اصلی آن به شمار می رود. در تصویر زیر، یکی از این لحظات پرهیجان به نمایش گذاشته شده است.
یک سارق با ماسک هاکی در Heat
این صحنه به خوبی تنش و حرفه ای گری گروه مک کالی را در انجام سرقت های پیچیده شان نشان می دهد و یادآور این است که چگونه جزئیات کوچک می توانند به فاجعه منجر شوند.
در Heat قهرمانی وجود ندارد؛ فقط کسانی هستند که اشتباه مرگبار زیر پا گذاشتن کد حرفه ای را مرتکب می شوند. مان فیلمش را از اخلاقیات متعارف تهی می کند و به جای آن بر اصرار سخت گیرانه، تا حدی ریاضی گونه و تا حدی خودشیفته وار برای انجام بی نقص کار یا روبرو شدن با عواقب آن تاکید می کند.
مک کالی را در نظر بگیرید. جمله ی او: «اجازه نده هیچ چیز در زندگی ات باشد که نتواني در عرض 30 ثانیه از آن خارج شوی»، مسلما ورد زبان اپراتورهای خود-اسطوره ساز امروزی است. اما او به طور کامل به نصیحت خودش عمل نمی کند. اول، او یک سرِ رها و بی قید و بند را در پارکینگ – از بین تمام مکان ها – بدون حل کردن رها می کند. وقتی این مسئله به شکل خیانت برمی گردد تا او را آزار دهد، او تسلیم چنگال سرد انتقام می شود به جای گرمای بقا. این اشتباهات در نهایت بر سرنوشت او در دوئل Heat پاچینو دنیرو با هانا تاثیر می گذارد و واضح است که پایان خوبی برایش ندارد.
در همین حال، هانا در حفظ تعادل بین کار و زندگی شکست می خورد. او قادر به پذیرش این حقیقت نیست که شکارش او را زیرکانه فریب داده (چیزی که واقعا از شخصیت یک کارآگاه باسابقه دور نیست)، و این بهای از دست دادن یک عزیز برای اوست. برای مردانی که مملو از کدهای شخصی و حرفه ای سخت گیرانه هستند، این قوی ترین طنز دراماتیک Heat است.
Heat ممکن است برای جذب مخاطبان سال 2025 به مشکل بخورد
یکی از اعضای کلیدی تیم نیل مک کالی، کریس شیهرلیس با بازی وال کیلمر است که در صحنه های اکشن فیلم نقش مهمی ایفا می کند. در ادامه می توانید نمایی از او را در حال عملیات ببینید.
این تصویر، پویایی و سرعت عمل اعضای گروه سارقین را در Heat به تصویر می کشد، جایی که هر حرکت با دقت و سرعت انجام می شود تا از تعقیب پلیس فرار کنند.
ریتم به شدت کند Heat و خرده داستان های متعددش، که همه ی آن ها ضروری نیستند، به یک سوختن آرام سه ساعته تبدیل می شود. این ممکن است در دهه ی 1990 که سینماها تنها تعداد انگشت شماری فیلم را در یک زمان اکران می کردند قابل توجیه بود، اما در عصری که تماشاگر معمولی فیلم به معنای واقعی کلمه صدها گزینه با تنقلات در دست دارد، چندان قابل توجیه نیست.
برای نشستن این همه مدت، هر ثانیه باید برای مخاطب مهم باشد: سبک، رنگ، زیبایی شناسی و اکشن. فیلمی با ژانر دوردست مثل Oppenheimer به این هدف می رسد. Heat این کار را نمی کند. البته، اکشن واقع گرایانه برای مخاطبان مدرن غریبه نیست، همانطور که تصویر تقریبا هیپنوتیزم کننده و فراواقع گرای مان از شهری مانند لس آنجلس نیز چنین است. اما با جاری شدن گلوله ها در سراسر صفحه، تماشاگران نکته بین ممکن است صحنه های طولانی توضیحی را بیش از حد روایی بدانند.
صرف نظر از اینها، Heat به عنوان یک فیلم تریلر جنایی-اکشن پلیسی، همیشه در میان «برترین های تاریخ» خواهد بود. اما در بیشتر قسمت ها، این داستانی است درباره ی روابط با آن نمای خارجی که قبلا ذکر شد. این الگویی است که در سراسر فیلم موج می زند، تقریبا گویی در طول مسیر، جمله ی معروف مک کالی را تکرار می کند. چه ارتباط عاطفی باشد، چه دوستانه، یا احترامی به سبک «شرافت در میان دزدان»، همیشه افراط یا کمبود ارتباط انسانی است که شخصیت ها را به عمل وامی دارد. اما برخلاف فیلم های معاصر، این فیلم از آن یک هیاهو نمی سازد. در محیط سینمای پساپاندمی، این ممکن است در بهترین حالت به فروش بلیط متوسط تا قابل قبول منجر شود.
به طور کلی، Heat مایکل مان فراتر از یک تریلر جنایی ساده است. این فیلم به دقت روابط انسانی، وسواس حرفه ای و عواقب نادیده گرفتن کدهای شخصی را به تصویر می کشد. با وجود ریتم خاص خود که ممکن است برای بینندگان امروزی متفاوت باشد، این اثر همچنان به عنوان یک مطالعه ی عمیق در مورد شخصیت های پیچیده و دنیای زیرین جنایتکاران و پلیس ها، ارزش خود را حفظ کرده است.
