با وجود شهرت The Sopranos، برخی منتقدان و بینندگان، چندین سریال دیگر را به عنوان سریال هایی بهتر از The Sopranos می شناسند. این آثار با رویکردهای متفاوت در ژانرهای درام جنایی و سیاسی، تجربه های منحصر به فردی را به مخاطبان ارائه می دهند.
The Sopranos اغلب به خاطر رویکرد غیرعادی اش به شخصیت اصلی، یک سریال درام جنایی تلویزیونی بی نقص در نظر گرفته شده است. این سریال، رئیس مافیای نیوجرسی، تونی سوپرانو، را دنبال می کند که با خانواده اش، امپراتوری اش و سلامت روانش دست و پنجه نرم می کند. این سریال به طور کلی یکدست بود، اما در حالی که برخی از اپیزودهای The Sopranos عملا بی عیب و نقص هستند، می توانید از برخی دیگر در بازپخش صرف نظر کنید. اما آیا واقعا سریال هایی بهتر از The Sopranos وجود دارند؟
در طول شش فصلش، The Sopranos، جیمز گاندولفینی را به خاطر نقش آفرینی اش در نقش رئیس خلافکار مشکل دار، به شهرت رساند، اما با پایان جنجالی اش که هنوز هم بینندگان را دو دسته می کند، بازیگران را ناامید کرد. The Sopranos یک سریال تلویزیونی پیشگام است که صنعت را متحول کرد، اما با در نظر گرفتن تمام مضامین و شخصیت هایش، گاهی اوقات سریال هایی بهتر از The Sopranos وجود دارند که شایسته توجه هستند.
The Wire؛ از سریال هایی بهتر از The Sopranos (2002-2008)
یکی از جنبه های جذاب The Wire، شخصیت های قوی و به یادماندنی آن است که به غنای داستانی آن کمک می کند.
عمر لیتل (مایکل کنت ویلیامز) در The Wire بیرون از مجتمع های مسکونی یک شات گان را آماده می کند. این صحنه به خوبی فضای خشن و واقعی دنیایی را نشان می دهد که The Wire به تصویر می کشد.
The Wire اغلب با The Sopranos مقایسه می شود، زیرا هر دو از شاهکارهای درام جنایی HBO هستند. با این حال، بدون The Sopranos و شخصیت اصلی ناخوشایندش، The Wire نمی توانست وجود داشته باشد، و بازیگرانش را با خلافکاران پیچیده اخلاقی اش به صحنه آورد، در حالی که شهر تقریبا زندگی خاص خودش را پیدا کرده بود. بسیاری معتقدند که The Wire از سریال هایی بهتر از The Sopranos است، به خصوص از یک جهت کلیدی.
هر فصل از The Wire به جنبه متفاوتی از دنیای زیرزمینی جنایتکاران می پردازد و درام خشن را با نقد اجتماعی درباره نحوه کار جنایت ترکیب می کند. از سوی دیگر، The Sopranos اغلب صحنه های رؤیا و داستان های درام رابطه طولانی مدت را نشان می داد که تمرکز را از جنبه مافیایی تونی و خانواده اش دور می کرد. این ها انتخاب های جالب و خلاقانه ای بودند، اما همیشه به خوبی جواب نمی دادند.
Better Call Saul (2015-2022)
در دنیای حقوق و جنایت، پیچیدگی های روابط انسانی همیشه در مرکز توجه قرار دارد.
جیمی و کیم در دادگاه در Better Call Saul. تصویری از لحظه ای پر کشمکش در مسیر پرفراز و نشیب این شخصیت ها.
هم The Sopranos و Better Call Saul لحظاتی از طنز تلخ دارند، و شخصیت هایی مانند پالی والناتس و کریستوفر مولتیسانتی که جملاتش نقل قول می شود، اغلب ناخواسته خنده دارترین صحنه ها را رقم می زنند. با این حال، این دو سریال انواع مختلفی از طنز را به نمایش می گذارند، با تونی و مردانش که جملات قصار عالی می گویند، در حالی که Better Call Saul بیشتر به سمت پوچی متمایل است.
تونی کاریزماتیک و گاهی اوقات زیرک است، اما بدون کمک سایر شخصیت ها در لحظه به خوبی فکر نمی کند. از سوی دیگر، جیمی مک گیل در Better Call Saul یک شخصیت فراتر از زندگی عادی است، یک کلاهبردار با استعداد است، و می تواند از نقشه هایی فرار کند که هیچ کس دیگری نمی تواند. این موضوع به سریال لحظات بسیار خنده داری می بخشد، مانند صحنه بدنام “squatcobbler”.
جدی تر بگویم، قوس شخصیتی تونی سوپرانو به اندازه جیمی رضایت بخش نیست. The Sopranos ثابت کرد که بینندگان به یک شخصیت ناخوشایند علاقه مند خواهند شد، اما تونی بین قسمت اول و آخر تغییر زیادی نمی کند. جیمی ممکن است لحظاتی از ورشکستگی اخلاقی داشته باشد، اما او عموما دوست داشتنی است، و توسعه شخصیتش به Better Call Saul وزن احساسی می دهد.
Boardwalk Empire (2010-2014)
سریال های دوره ای که به بررسی تاریخ می پردازند، اغلب تصاویری گویا و قدرتمند ارائه می دهند.
استیو بوشمی با کت و شلوار در نقش اینوک “ناکی” تامپسون در Boardwalk Empire جدی به نظر می رسد. این تصویر نمادی از قدرت و نفوذ شخصیت ناکی تامپسون در دوران ممنوعیت است.
دنیای مافیای نیوجرسی کانون اصلی The Sopranos است، اما در حالی که این سریال ارجاعات فرهنگی واقع گرایانه زیادی دارد، شهر آنقدر که می توانست، برجسته نیست. درام جنایی دوران ممنوعیت، Boardwalk Empire، نیز در نیوجرسی اتفاق می افتد، اما به شهر توجه بسیار بیشتری شده است، و از نظر بصری هیجان انگیزتر از The Sopranos است.
اقدامات مافیا بر چند نفر عادی در The Sopranos تاثیر گذاشت، اما Boardwalk Empire به این موضوع، و همچنین تصویر بزرگ تر، از جمله تقاطع بین سیاست و جرایم سازمان یافته، پرداخت. The Sopranos شاید شناخته شده تر باشد، اما Boardwalk Empire یک شاهکار نادیده گرفته شده است و بسیاری آن را از جمله سریال هایی بهتر از The Sopranos می دانند. هر دو سریال در Rotten Tomatoes امتیاز مثبت 92% از منتقدان را دارند.
Sons of Anarchy (2008-2014)
روابط پیچیده و گاه خونین بین اعضای یک گروه موتورسواری، هسته اصلی این درام است.
کلی و جکس در Sons of Anarchy. نمایی از ارتباطات داخلی که داستان Sons of Anarchy را پیش می برند.
Sons of Anarchy یک سریال جنایی انفجاری تر و خشن تر از The Sopranos است، اما هر دو موضوعی مشابه دارند که جامعه منسجم در قلب جرم و جنایت سازمان یافته است. در حالی که The Sopranos به مافیا می پردازد، Sons of Anarchy یک کلوب موتورسواری را دنبال می کند. هر دو گروه عناصری از رازداری دارند که از زنان زندگی شان پنهان نگه می دارند، و عناوین و آیین های خاص خود را دارند.
در حالی که The Sopranos یک مطالعه عمیق شخصیتی بود که از طریق جلسات درمانی تونی نشان داده می شد، خشونت در Sons of Anarchy اغلب هوشمندی واقعی سریال را تحت الشعاع قرار می داد. Sons of Anarchy به عنوان بازگویی مدرنی از نمایشنامه شکسپیر، Hamlet، عمل می کند، با شخصیت هایی که روابط مشابهی را شکل می دهند و سرنوشت های مشابهی پیدا می کنند. هنگام مقایسه این دو سریال، Sons of Anarchy در دسته سریال هایی بهتر از The Sopranos قرار می گیرد، به خصوص در بخش هیجان.
طبیعت تدریجی و آرام The Sopranos اغلب می توانست خشک و بی روح به نظر برسد، با لحظات جرم و خشونت که به اندازه جزئیاتی مانند دستور پخت لازانیای کارملا مورد توجه قرار می گرفتند. در مقابل، Sons of Anarchy بسیار هیجان انگیزتر است، بدون اینکه لحظات توسعه شخصیت را به خطر بیندازد. اپیزودهایی که Sons of Anarchy را تعریف کردند، معمولا حسی، سریع و خام تر از تونی در جلسات درمانی بودند.
House of Cards (2013-2018)
قدرت، سیاست و جاه طلبی های بی پایان، محورهای اصلی این درام سیاسی هستند.
تصویری از کلر آندروود در دفتر کارش، نمادی از نفوذ و قدرت در راهروهای کاخ سفید.
تونی سوپرانو می توانست در چند ثانیه از دلربا به وحشتناک تغییر کند، اما شخصیت های House of Cards هم می توانستند همین کار را بکنند، و با خطرات بسیار بالاتر. خانواده مافیایی The Sopranos ممکن است یک نیروی قدرتمند در ایالت نیوجرسی باشد، اما House of Cards نگاهی شوم به چگونگی یک عملیات جنایی در کاخ سفید به بینندگان می دهد.
رابطه اصلی در قلب The Sopranos، رابطه بین تونی و همسرش، کارملا است. با این حال، پویایی رابطه آن ها در بسیاری از درام های جنایی دیگر نیز دیده شده است، زیرا او تا حدی از کارهایی که تونی انجام می دهد باخبر است، اما ترجیح می دهد آن را نادیده بگیرد. House of Cards یک زوج قدرتمند جالب تر و ترسناک تر را نشان می دهد، با فرانک و کلر آندروود که با هم بر آمریکا حکومت می کنند.
هم The Sopranos و House of Cards اگر پایانشان نبود، شاهکارهای تلویزیونی محسوب می شدند، و نمی توان نادیده گرفت که کوین اسپیسی میراث House of Cards را لکه دار کرده است. با این حال، این سریال اغلب به خاطر پویایی قدرت مرکزی و نگاه ترسناک به آنچه یک خانواده جنایتکار بدون کنترل واقعا می تواند انجام دهد، از سریال هایی بهتر از The Sopranos است.
Peaky Blinders (2013-2022)
استایل و فضای منحصربه فرد Peaky Blinders از دلایل اصلی محبوبیت آن است.
کیلین مورفی در حال تکیه دادن به ماشینی در Peaky Blinders. نمایی از کاریزمای تامی شلبی، رهبر گروه Peaky Blinders.
پایان معروف “کات به سیاهی” The Sopranos به یکی از لحظات تعیین کننده سریال تبدیل شده است، اما در حالی که بحث های زیادی را درباره معنای آن برانگیخته، استعداد Peaky Blinders در ایجاد تعلیق (cliffhanger) بهتر است. این سریال به شکلی خلاقانه گروه واقعی گانگسترهای خیابانی بریتانیایی، Peaky Blinders، را دنبال می کند که پس از جنگ جهانی اول تشکیل شدند. در حالی که The Sopranos پیشگام بود، از آن زمان به بعد سریال های دیگری مرزها را جابجا کرده اند. برای مثال، می توانید درباره سریال جدید خالق Peaky Blinders، یعنی House of Guinness که با امتیاز قوی راتن تومیتوز در نتفلیکس شروع شده است، بیشتر بخوانید.
Peaky Blinders بازیگران بزرگی مانند تام هاردی، کیلین مورفی و سم نیل را به نمایش می گذارد، و سبک سینمایی و موسیقی متن مدرن سریال آن را از دیگر درام های جنایی متمایز می کند. مانند The Sopranos، این سریال بر زندگی خانوادگی بسیاری از شخصیت های درگیر تمرکز دارد، اما Peaky Blinders لحظات کند کمتری دارد، و ظاهر متمایز و ترکیب ویژگی های مدرن و دوره ای آن هیجان انگیز است.
کشاکش های اصلی تونی سوپرانو عمدتا درونی هستند، در حالی که حماسه صعود و سقوط تامی شلبی در دنیای جنایت، داستانی بسیار جذاب تر است که به روشی کمتر طولانی و پرپیچ وخم روایت می شود. گفته شده است که The Sopranos بهترین سریال تلویزیونی تمام دوران است، اما با این حال، بسیاری Peaky Blinders را نیز در لیست سریال هایی بهتر از The Sopranos قرار می دهند، چرا که این سریال در Rotten Tomatoes با امتیاز مثبت 93% از منتقدان، کمی بهتر عمل می کند.
Breaking Bad و فهرست سریال هایی بهتر از The Sopranos (2008-2013)
تغییر و تحول شخصیت والتر وایت در Breaking Bad، یکی از نقاط قوت این سریال است.
برایان کرانستون در نقش والتر وایت در Breaking Bad. چهره ای متفکر از والتر وایت که آغازگر سفری تاریک و بی بازگشت بود.
تونی سوپرانو شاید اولین ضدقهرمانی بود که واقعا مخاطبان تلویزیون را مجذوب خود کرد، اما او راه را باز کرد تا والتر وایت بتواند بدود. والتر وایت یکی از بهترین ضدقهرمان های تلویزیونی تمام دوران است، و سفر او به عنوان “تبدیل شدن آقای چیپس به اسکارفیس” توصیف شده است. این او را به شخصیتی جذاب تر از تونی سوپرانو تبدیل می کند، کسی که در زندگی مافیایی به دنیا آمد.
Breaking Bad کمتر از The Sopranos واقع گرایانه است، اما تلاشی هم برای واقع گرایی نداشت، و نقاط قوتش نواقص The Sopranos را جبران می کند. به جز قسمت بحث برانگیز “The Fly”، Breaking Bad سرعت می گیرد و با پیشرفت داستان والت سریع تر حرکت می کند، در حالی که The Sopranos گاهی اوقات می تواند خسته کننده شود. رابطه پر تنش بین والتر و اسکایلر جذاب تر از تونی و کارملا است، و پایان آن بی نقص است.
تا پایان The Sopranos، بسیاری از بینندگان منتظر بودند تا سرنوشت تونی را بفهمند، و قطع ناگهانی به این معنی بود که ما هرگز مرگ شخصیتی را که این همه درد و رنج ایجاد کرده بود، ندیدیم. مرگ والتر وایت مانند عدالت شاعرانه بی نقص بود، و با وجود میراث The Sopranos، پایان رضایت بخش Breaking Bad این سریال را به یک درام جنایی بهتر تبدیل می کند.
در نهایت، این مقاله به بررسی چندین سریال درام جنایی و سیاسی پرداخت که هر یک به نوبه خود، تعریف جدیدی از قصه گویی تلویزیونی ارائه کرده اند. از پیچیدگی های اخلاقی The Wire گرفته تا تحول شخصیتی در Breaking Bad و جاه طلبی های سیاسی House of Cards، همگی ثابت کرده اند که ژانر درام جنایی تا چه حد می تواند عمیق و پرمحتوا باشد، حتی با وجود استانداردهایی که The Sopranos تعیین کرد.
