فیلم Americana، با الهام از سبک Americana و Coen Brothers، فضایی مشابه آثار این دو کارگردان برجسته را خلق کرده و با داستان گویی غیرخطی و شخصیت پردازی های خاص، تشنگی طرفداران را برای بازگشت دوباره برادران کوئن برطرف می کند، حتی اگر آن ها فعلا به صورت جداگانه کار کنند.
برادران کوئن تخیل یک نسل از طرفداران فیلم رو شکل دادن، که اولین مرجعشون برای فیلم های کمدی-جنایی، فیلم شناسی اونهاست. هفت سال از آخرین فیلمشون به عنوان یک دو نفره می گذره، اما به خاطر خلاء ایجاد شده، زمان بیشتری به نظر میاد. با اینکه کارهای تک نفره شون هم جذابه، اما دلتنگ فیلم های امضای Americana و Coen Brothers هستیم.
با این حال، Americana یادآور کارهای برادران کوئن بود و من احساس رضایت کردم که دیگه مجبور نیستیم فقط برای یک بازگشت دوباره منتظر فیلم های این سبک باشیم. شاید گیشه Americana ناامیدکننده باشه، اما برای طرفداران کوئن ها، این فیلم نباید ناامیدکننده باشه. ممکنه به استانداردهای اونها نرسه، اما یادآور کارهای آن هاست، چیزی که در بحث Americana و Coen Brothers بسیار پررنگ است.
با وجود عملکرد ضعیف در گیشه، امتیاز 77 درصدی تماشاگران Americana در Rotten Tomatoes نشون میده که مخاطبان فیلم رو دوست داشتن. مقایسه با Tarantino اجتناب ناپذیره، اما از نظر لحن، به کارهای کوئن ها نزدیک تره. من از فیلم های تک نفره کارگردانانی چون بنی سفدی هم لذت بردم، پس اگه فیلم هایی مثل Americana بتونن جایگاه خاص خودشون رو زنده نگه دارن، دیگه مجبور نیستیم فقط منتظر بازگشت دوباره باشیم.
Americana و Coen Brothers؛ چندین شخصیت و سبک مشترک
این تصویر نمایی از دو شخصیت اصلی Americana را نشان می دهد که یادآور پیچیدگی های شخصیتی در آثار برادران کوئن است.
در اینجا، Zahn McClarnon در نقش Ghost Eye و Gavin Maddox Bergman در نقش کَل استار در Americana دیده می شوند که هر دو نقش های کلیدی در پیشبرد داستان دارند.
سه خط داستانی اصلی در Americana وجود داره. اولین خط داستانی، مندی (Halsey) و پسرش، کَل (Gavin Maddox Bergman) رو دنبال می کنه. کَل متقاعد شده که تناسخ یک رهبر لاکوتا به نام Sitting Bull هستش. مندی در یک رابطه آزاردهنده با دیلن (Eric Dane) گیر افتاده، کسی که برای یک دلال بازار سیاه به نام روی لی دین (Simon Rex) کارهای کثیف انجام میده.
پنی جو پاپلین (Sydney Sweeney) یک پیشخدمت در یک رستوران کوچک هست که می خواد در Nashville تبدیل به یک ستاره موسیقی کانتری بشه. اون با کهنه سرباز نظامی، لِفتی لِدبتر (Paul Walter Hauser) دوست میشه و با هم نقشه ای می ریزن تا اون رو به Nashville برسونن. در همین حال، کَل بعدا با یک گروه شبه نظامی بومی آمریکایی به رهبری Ghost Eye (Zahn McClarnon) روبرو میشه که اون رو زندانی می کنن.
گروه بومی آمریکایی در خط داستانی سوم از پیراهن لاکوتایی باخبر میشن که دیلن برای روی دزدیده. دیگر شخصیت های اصلی، اعضای خانواده مندی هستن که در یک مجموعه دورافتاده زندگی می کنن. پدرش یک پدرسالار سخت گیره که به زنان خونه دیکته می کنه چه کاری باید انجام بدن و چی بپوشن. فیلم در یک تیراندازی به سبک وسترن به پایان می رسه.
شخصیت های زیاد در Americana باعث میشه دنیای اون حس زندگی شده و واقعی داشته باشه. فیلم داستان محوره، اما برای لحظات شخصیتی کند میشه تا لایه های جالبی به فضا اضافه کنه. طراحی های شخصیت های عجیب و غریب به خصوص من رو یاد برادران کوئن می اندازه، چون بسیاری از فیلم های اونها چندین شخصیت با ویژگی های خاص خودشون رو دنبال می کنن که اغلب به طرح کلی داستان اضافه نمی کنن. این سبک رو در Americana و Coen Brothers به وضوح می بینیم.
Americana و Coen Brothers؛ داستان گویی غیرخطی و ارتباط با آثار کوئن ها
یکی از شخصیت های جذاب فیلم، پنی جو است که در تصویر زیر در حال نواختن گیتار دیده می شود و نمادی از رویاهای او برای ستاره شدن در موسیقی کانتری است.
Sydney Sweeney با بازی در نقش پنی جو در Americana، جنبه دیگری از سبک روایی خاص این فیلم را به نمایش می گذارد.
تاخیر در تاریخ اکران Americana به دلیل عدم علاقه اولیه به توزیع و به دنبال اون ورشکستگی شرکت تولیدکننده اش بود. با این حال، این از توانایی فیلم برای جلب توجه شما کم نمی کنه. این فیلم در دنیایی دوردست از مجرمان، رویاپردازان، شورشیان و بازماندگان روایت میشه که داستانش پتانسیل این رو داره که با گذشت زمان، همچنان طرفداران رو جذب کنه.
جذابیت Americana در داستان گویی فشرده اما پر پیچ و خمشه. این فیلم ترتیب زمانی رویدادها رو دنبال نمی کنه، بلکه انتخاب می کنه اتفاقات رو خارج از ترتیب زمانی نشون بده تا با اتخاذ دیدگاه های شخصی شخصیت ها، بیشترین تعامل رو با تماشاگران ایجاد کنه. استفاده از نویسندگی شخصیت محور برای خلق یک روایت داستان محور، تماشای اون رو سرگرم کننده می کنه. بازی های فوق العاده هم به تجربه دیدن فیلم اضافه می کنه.
مندی چالش برانگیزترین قوس احساسی داستان رو داره، چون با دوست پسر آزارگرش سر و کله میزنه قبل از اینکه به مکان سرکوب کننده و شبیه به فرقه برگرده که پدرش برای مادر و خواهرانش ایجاد کرده. Americana ویترینی برای مهارت های بازیگری Halsey هست، چون اون به طرز ماهرانه ای بار نقش خودش رو به دوش می کشه و در عین حال روحیه سرکش رو با خستگی ای که مندی احساس می کنه، متعادل می کنه.
Sydney Sweeney هم استعدادهای خودش رو به عنوان یک بازیگر نشون میده، چون اون در طول فیلم لکنت رو با ثباتی نشون میده که انگار واقعا این مشکل رو داره. Gavin Maddox Bergman به عنوان یک بازیگر کودک با پتانسیل بالا، یک کشف بزرگه. در اینجا شباهت دیگه ای با کارهای برادران کوئن وجود داره، چون فیلم های اونها هم به بازیگرانشون متکی هستن تا اجراهای جذاب و به یاد ماندنی ارائه بدن. این جنبه مشترک، در آثار Americana و Coen Brothers بارها دیده شده است.
برادران کوئن فیلم های وسترن مشابه و سبک تری هم ساختن
برادران کوئن در آثار وسترن خود نیز لحظات نمادین و تاثیرگذاری خلق کرده اند، همانطور که در تصویر زیر مشاهده می شود.
این نما از James Franco روی چوبه دار در The Ballad of Buster Scruggs، بیانگر لحن خاص وسترن هایی است که به سبک Americana نزدیک هستند.
Americana دقیقا همون نوع ماجراجویی مهیجیه که برادران کوئن به خاطرش مشهورن. فیلم خنده داره، اما از سختی های بقا در سرزمینی که همه به سرعت ماشه رو می کشن، غافل نیست. مرگ یک پیامد طبیعی وجود در دنیای Americana هست، و بی تفاوتی، در عین حال که ناراحت کننده اس، لحن طبیعی گرایانه کارهای Americana و Coen Brothers رو یادآوری می کنه.
با پایان های متعدد، The Ballad of Buster Scruggs فیلمی هست که از نظر لحن و ساختار به Americana نزدیک ترینه. True Grit و No Country for Old Men، هر دو وسترن های برادران کوئن، جدی تر هستن. بازیگران گروهی Americana، روایت غیرخطی، طنز خشک، طراحی های شخصیت های عجیب و غریب، توسعه تدریجی داستان و صحنه های متنوع از نظر لحن، تشنگی من رو برای بازگشت دوباره برادران کوئن و درک بهتر Americana و Coen Brothers برطرف کرد.
برادران کوئن دیر یا زود حتما دوباره با هم کار می کنن
تصویر برادران کوئن، یادآور همکاری های درخشان و سبک منحصربه فرد آن هاست که همیشه مورد توجه علاقه مندان به سینما بوده است.
با وجود فعالیت های تک نفره، این دو کارگردان تاثیرگذار همواره نمادی از سینمای مستقل و خلاق بوده اند و طرفداران منتظر پروژه های آتی آن ها در کنار سبک Americana هستند.
جزئیات در مورد بازگشت دوباره برادران کوئن برای یک فیلم ترسناک هنوز به خوبی مشخص نیست و ما هنوز زمان بندی ای نداریم. با این حال، هر دو برادر همیشه اصرار داشتن که این جدایی فقط یک وقفه هست. کارهای تک نفره اونها خیلی به هم شباهت ندارن و جالبه که ببینیم این دو نفر از نظر خلاقیت چقدر با هم فرق دارن، در حالی که ما منتظر بازگشت دوباره شون و آثار جدید در سبک Americana و Coen Brothers هستیم.
در نهایت، بررسی فیلم Americana نشان داد که چگونه یک اثر می تواند با الهام از سبک برجسته برادران کوئن، روایتی جذاب و شخصیت محور ارائه دهد. این فیلم با داستان گویی غیرخطی و طنز خشک، توانسته است خلاء ناشی از غیبت موقت این دو کارگردان را پر کند و به اثری قابل تامل برای دوستداران سینما تبدیل شود.
If You’re Waiting For The Coen Brothers To Reunite, You Should Watch Sydney Sweeney’s 2025 Western
