این بازی چالش Baby Steps، رفیق. بعضی وقتا عاشقشم، بعضی وقتا ازش بدم میاد، و بعضی وقتا هم تو همون 10 دقیقه، بین این دو تا حس چندین بار در نوسانم. خاصه، هوشمندانه ست، به یاد موندنیه… و اگه یه نمودار از لذت من در طول زمان بکشی، شبیه نوار قلب می شه.
مکانیک اصلی بازی – اینکه هر پا رو جداگانه بلند می کنی و هدایت می کنی، و وزن شخصیتت رو به سمتی که می خوای بری منتقل می کنی – به شکل فوق العاده ای پیاده سازی شده. با اینکه بنِت فادی یکی از اعضای تیمه، کنترل ها شباهت کمی به QWOP دارن، که عمداً برای این طراحی شده تا شما شکست بخورید. در عوض، حرکت کردن چالش برانگیزه ولی کاملاً منصفانه ست. همون ثانیه های اول که کنترلر رو دستم گرفتم، وارد یه ریتم راه رفتن نسبتاً موثر شدم، و در نهایت، تونستم برای چند دقیقه بدون افتادن، راه برم.
چالش Baby Steps؛ مبارز کوهنورد
در این سفر پر چالش، نیت با موانع مختلفی روبرو می شود. او باید با استفاده از پاهای بزرگش، مسیرهای غیرمعمول را برای عبور انتخاب کند.
تصویری از نیت که نشان می دهد چگونه با خلاقیت و مهارت های خاص خود، بر موانع محیطی در بازی فائق می آید و به جای پیروی از مسیرهای معمول، راه خود را می سازد.
(اعتبار تصویر: Devolver Digital)
شما در نقش نِیت بازی می کنید، مردی 35 ساله که زندگیش رو روی مبل (با لباس سرهمی) با خوردن فست فود، تماشای One Piece و سرخوشی هدر میده. وقتی صدای پدر و مادرش رو می شنوه که برای یک جلسه خانوادگی که احتمالاً در مورد کاریه که با زندگیش می کنه، صداش می زنن، از هستی خارج میشه، چون مردها ترجیح میدن وارد دنیایی سورئال بشن که توسط روان آسیب دیده شون شکل گرفته تا اینکه به درمان برن.
اطلاعات کلی
تاریخ انتشار: در حال حاضر موجود استپلتفرم ها: PC, PS5توسعه دهنده: گِیب کوزیلو، مَکسی باخ، بنِت فادیناشر: Devolver Digital
همونطور که فادی در ژانویه به ما گفت، Death Stranding یک “الهام بخش بزرگ” برای چالش Baby Steps بود. نه از نظر تهدیدات ماوراء طبیعی و نام های شخصیت های بدون زیرمتن فوق العاده، بلکه از نظر بخش های طولانی پیاده روی در محیط های باز. در واقع، این عملاً یک پیاده روی غول پیکره. شما در بیابان ها، کوهستان های زیبا، مزارع رنگارنگ و جاهای دیگه، می لنگید، قدم می زنید، سکندری می خورید و می افتید. من قرار نیست همون چند تا جوک ‘شبیه ساز راه رفتن’ رو که تصور می کنم جاهای دیگه می بینید، بگم. در عوض، به این نکته اشاره می کنم که برای درک واقعی چالش Baby Steps، باید اون رو به عنوان یک بازی کوهنوردی در نظر بگیرید.
در میان کوهستان های زیبا و محیط های رنگارنگ، گاهی لحظات آرام و سورئالی نیز در انتظار نیت است. او حتی با موجودات عجیب و غریبی مثل یک خرس خوابیده روبرو می شود.
این تصویر، جنبه ای از دنیای عجیب و گاهی شوخ طبعانه بازی را به نمایش می گذارد که با وجود چالش ها، لحظاتی از مکث و تعامل با محیط را نیز فراهم می کند.
(اعتبار تصویر: Devolver Digital)
مقایسه ها با Death Stranding تا حدی درسته، اما چالش Baby Steps شباهت های بیشتری با Jusant و به خصوص Cairn که در راهه، داره. مقدار زیادی کوهنوردی وجود داره، و هر چیزی از سنگ های با چند فوت (حدود 1.5 متر) ارتفاع تا یک مسیر کوهستانی با ابهت، نیاز به کنترل پاهای سرکش شما داره. بخش های دشوارتر، به خصوص، پازل هایی برای حل شدن هستند. آیا اون قسمت از سنگ به اندازه کافی پهنه که پاتون رو با اطمینان روش بذارید؟ پاتون رو بعدش کجا می ذارید؟ و بعد از اون؟ و بعدش چی؟
هر چقدر جلوتر میری، اوضاع پیچیده تر میشه و پاهات رو حسابی به چالش می کشه. حرکت با سرعتی که در چالش Baby Steps به حساب میاد، تنها راه برای بالا رفتن از شیب های خاصه، و اغلب، باید مطمئن بشی که از زاویه مناسبی داری نزدیک میشی. بعضی مسیرها کاملاً اختیاری هستن – اگه تو یه مسیر برای رسیدن به بخش بعدی هی شکست می خوری، احتمالاً یه مسیر (کمی) ساده تر نزدیکت هست – اما چیزی به اسم گزینه آسون وجود نداره.
شما می افتید، و خیلی اوقات هم می افتید. فقط برای یه لحظه از ریتم راه رفتنت خارج بشی؟ می افتی. وقتی می خوای از روی چیزی رد بشی، پاتو یکم زیادی پایین ببری؟ می افتی. حین راه رفتن بالاتنه ت به دیوار بخوره؟ می افتی. شیب یه سراشیبی رو اشتباه تخمین بزنی؟ می افتی. و همینطور الی آخر.
هر قدم در این بازی به معنای پیشرفت در یک دنیای وسیع و پر از شگفتی است. نیت با وجود دشواری ها، مصمم به حرکت به سوی افق های جدید است.
چشم اندازهای باز و گسترده، پاداشی برای تلاش های بی وقفه نیت هستند، جایی که هر قدم لنگان، او را به کشف مکان های جدید نزدیک تر می کند.
(اعتبار تصویر: Devolver Digital)
اینجا خیلی چیزها برای دوست داشتن هست. سختی ذاتی حتی در ساده ترین حرکت ها، وقتی بر اون غلبه می کنی، به طور منظم حس رضایت بهت میده، و دنیا پر از شگفتی های عجیب و غریبیه که به گشت و گذار پاداش میده. محیط ها و ماهیت گیم پلی هم در کنار هم قرار می گیرند تا به طور ظریفی داستانی درباره رشد عاطفی، استقلال، خودآگاهی و همدلی بیان کنند. باشه، این بازی در مورد مردی با باسن به اندازه کافی جذاب برای کسب یک جایگاه در Overwatch هم هست، اما اگه بخوای عمیق تر نگاه کنی، عمق هم داره. به جای بازی کردن چالش Baby Steps، داشتم اون رو تحمل می کردم.
اما هر انتقادی، برمی گرده به این واقعیت که نسبت لذت به ناامیدی کاملاً از تعادل خارج شده. شکست نخیه که در تار و پود تجربه بافته شده تا اون رو کنار هم نگه داره، که ایرادی نداره.
چیزی که خوب نیست، این واقعیت که فواصل بین تلاش ها برای چالش های خاص، خیلی خیلی طولانی هستن. بعضی از افتادن ها باعث میشه پیشرفت زیادی رو از دست بدی، و علاوه بر اون، اگه از شیبی سر بخوری، دو تا 20 ثانیه رو باید صرف تماشای نِیت کنی که روی پشتش افتاده، قبل از اینکه بتونی حتی شروع کنی به برگشتن به جایی که بودی. تماشای اینکه اون برای مدت طولانی اینطوری وول می خوره و ناله می کنه، برای 1,256 بار اول یه جورایی خنده داره، اما این شوخی بالاخره جذابیتش رو از دست میده. اگه بخش های برگشت به باس های Silksong را ناعادلانه و آزاردهنده می دونی، یا کنجکاوی که Hollow Knight بهتره یا Silksong، هنوز چیزی ندیدی.
فراخوانی QWOPها در چالش Baby Steps
بخشی جدایی ناپذیر از چالش Baby Steps، پیمایش دقیق و گام به گام مسیرهای دشوار است. نیت باید با دقت فراوان از روی سنگ های پله ای عبور کند.
این صحنه به خوبی ماهیت پازل گونه حرکت در بازی را نشان می دهد که هر قدم نیاز به برنامه ریزی و تعادل دارد تا نیت بتواند از موانع عبور کند.
(اعتبار تصویر: Devolver Digital)غیرممکنه از بازی ای که چنین تجربه هایی رو ارائه میده متنفر باشی.
صفحات Steam بازی های Getting Over It with Bennett Foddy و Baby Steps رو ببینید. اولی بارها و با خوشحالی خودش رو به عنوان بازی ای تبلیغ می کنه که هدفش ناامید کردن و عصبانی کردن شماست. دومی از عبارات “کوهستان های آرام” و “با سرعت خودت” استفاده می کنه.
Baby Steps مخاطبان بسیار گسترده تری رو به دنیای خودش دعوت می کنه، همونطور که طرح کنترل عجیب اما فوق العاده قابل دسترسش نشون میده. طرفداران سرسخت فادی گزینه های زیادی برای امتحان خودشون دارن، اما حتی پذیراترین مسیر در بازی هم پر از انفجارهای نامنظم از ناامیدی شدید هست. نه جهش های سختی، بلکه بخش های کاملاً عصبانی کننده که هیچ شباهتی به تجربه ی قبل و بعد از خودشون ندارن. زمان های زیادی بود که به جای بازی کردن Baby Steps، داشتم اون رو تحمل می کردم.
دوربین تمایل داره اوضاع رو در بدترین لحظات بدتر کنه، و برای اینکه دید خوبی از محیط اطرافتون در زوایای خاص و موقعیت های خاص بهتون بده، مشکل داره. غیرقابل بخششه که این شامل بعضی بخش ها میشه که دیدن جای پاهاتون برای دقت، اهمیت زیادی داره. Baby Steps می تونست از یک ‘دوربین پا’ بهره ببره. ببخشید از همه بازدیدکنندگان ناامیدی که SEO با عبارت ‘foot cam’ اونها رو اینجا آورده.
من بیشتر از اون چیزی که باید عصبانی شدم. همچنین برای یه موز خیلی رسیده جونم رو به خطر انداختم، خیلی آروم و با ناشی گری تمام یه توپ رو به تور زدم، و با یه هیبرید الاغ/انسان استرالیایی بیدار شدم که دیدگریدو (نوعی ساز بادی) رو جلوی صورتم تکون می داد. غیرممکنه از بازی ای که چنین تجربه هایی رو ارائه میده متنفر باشی.
سلب مسئولیت
بازی Baby Steps روی PS5 بررسی شد، با کدی که ناشر ارائه کرده بود.
در مجموع، این بررسی نشان داد که چالش Baby Steps با مکانیک های منحصربه فرد راه رفتن و کوهنوردی، تجربه ای خاص و در عین حال چالش برانگیز را ارائه می دهد. اگرچه لحظات ناامیدکننده بسیاری در بازی وجود دارد، اما این اثر در نهایت با دنیای عجیب و غریب و داستان ضمنی خود، می تواند ساعت ها بازیکنان را به فکر وادارد و حس رضایت از غلبه بر دشواری ها را به ارمغان آورد.
