برنامه های تلویزیونی انیمیشنی و ثبات به ندرت با هم همراه هستند. حتی نمادین ترین عناوین در این رسانه نیز بالاخره دچار مشکل می شوند.
The Simpsons, Family Guy, South Park – همه آنها شاهکارهایی ارائه داده اند، اما همچنین اپیزودهایی که طرفداران ترجیح می دهند فراموش کنند. در برخی موارد، کل فصل ها به عنوان نقاط ضعف در نظر گرفته می شوند، که نشان می دهد حفظ کیفیت در صدها قسمت چقدر دشوار است.
این مشکل منحصر به سیت کام های انیمیشنی هم نیست. حتی برنامه های سریالی محبوب مانند Ben 10 یا محبوب های دوران کودکی مانند Courage the Cowardly Dog و Adventure Time هم سهم خود را از اشتباهات دارند. این کاهش کیفیت ها اغلب چشمگیر هستند، مانند لکه هایی در برابر مجموعه های عالی دیگر خودنمایی می کنند و نادیده گرفتن آنها برای طرفداران قدیمی دشوار است.
به همین دلیل است که برخی از برنامه های تلویزیونی انیمیشنی متمایز هستند. آنها به نوعی به غیرممکن دست می یابند: از ابتدا تا انتها انیمیشن بدون قسمت بد. این سریال ها نادر هستند، اما هر کدام به خاطر حفظ چنین استانداردهای فوق العاده بالایی سزاوار قدردانی هستند. آنها نشان می دهند که انیمیشن چقدر می تواند جادویی باشد وقتی هر قسمت به عنوان داستانی ضروری تلقی می شود.
انیمیشن بدون قسمت بد؛ برترین ها
این لیست شامل سریال های کارتونی کمیابی است که به موفقیت چشمگیر ارائه انیمیشن بدون قسمت بد از ابتدا تا انتها دست یافته اند.
Gravity Falls (2012-2016)
تعادل کامل از رمز و راز، کمدی و داستان گویی صمیمانه
تصویر زیر کنجکاوی و روح ماجراجوی دوقلوهای پاینز را به خوبی نشان می دهد که در حال کشف یکی از اسرار متعدد شهر هستند.
همین نگاه های پرسشگر، هسته اصلی جذابیت سریال و دلیل محبوبیت آن در میان طرفداران داستان های معمایی است.
Gravity Falls ساخته ی الکس هرش دلیلی است که نشان می دهد برنامه های تلویزیونی انیمیشنی می توانند رمز و رازهای سریالی را بدون افت کیفیت انجام دهند. در طول تنها دو فصل، ماجراهای دوقلوها، دیپر (جیسون ریتر) و میبل پاینز (کریستن شال)، بی پایان سرگرم کننده باقی می مانند، با برنامه ای که ترس های ماوراءالطبیعه، درام خانوادگی و کمدی بزن بکوب را به گونه ای ترکیب می کند که همیشه تازه به نظر می رسد.
برخلاف اکثر برنامه هایی که با کش دادن بیش از حد رمز و رازها به بن بست می خورند، Gravity Falls داستان اصلی خود را دقیقاً زمانی که لازم بود حل کرد. هر قسمت به پازل بزرگتر کمک می کرد، از “Soos and the Real Girl” خنده دار تا “Not What He Seems” دلهره آور. این سریال هرگز با قسمت های پرکننده (filler) وقت تلف نکرد، به همین دلیل است که طرفداران اغلب آن را از ابتدا تا انتها بدون رد کردن چیزی تماشا می کنند. این یک نمونه عالی از انیمیشن بدون قسمت بد است.
ترکیب آن از ترس های واقعی، شوخی های خنده دار و لحظات عمیقاً احساسی، آن را به یکی از منسجم ترین برنامه های تلویزیونی انیمیشنی که تا کنون ساخته شده است، تبدیل می کند. تعداد کمی از کارتون های دیگر اینقدر با دقت ساخته شده اند، که Gravity Falls را به یک کلاسیک انیمیشنی مدرن تبدیل می کند.
Batman؛ The Animated Series (1992-1995)
تعریف جدیدی از ابرقهرمانان با اجرای بی عیب و نقص
در این تصویر، بتمن و رابین، زوج نمادین گاتهام، در حال حرکت برای مقابله با تهدیدی دیگر هستند.
سبک بصری تاریک و الهام گرفته از آرت دکو، به هر صحنه عمق و اتمسفری سینمایی می بخشد.
اغلب به عنوان نسخه قطعی بتمن شناخته می شود، Batman: The Animated Series هرگز یک قسمت بد نداشت. با حضور کوین کانروی در نقش بروس وین/بتمن و مارک همیل در نقش جوکر، این سریال انیمیشن ابرقهرمانی را با داستان گویی پیچیده، جلوه های بصری زیبا الهام گرفته از آرت دکو، و تمایل به پرداختن به موضوعات تاریک تر ارتقا داد.
انسجام Batman: TAS از احترام به مخاطبان جوانش ناشی می شد. به جای تکیه بر ترفندهای ارزان، داستان های با نگارش دقیق مانند “Heart of Ice” که آقای فریز را از نو تعریف کرد، یا “Almost Got ‘Im”، مورد علاقه طرفداران که طنز را با تنش سبک نوآر ترکیب می کرد، ارائه داد. حتی قسمت های سبک تر نیز پرداخت شده به نظر می رسیدند، که تماشای سریال را به هر ترتیبی ممکن می ساخت.
نفوذ آن بسیار فراتر از دهه 90 میلادی است، اما نکته قابل توجه این است که بازبینی Batman: TAS امروز عملاً هیچ قسمت ضعیفی را نشان نمی دهد. هر قسمت سینمایی به نظر می رسد و این ایده را تقویت می کند که انیمیشن ابرقهرمانی می تواند با داستان گویی لایو اکشن رقابت کند. در تالار افتخار برنامه های تلویزیونی انیمیشنی، Batman: The Animated Series یکی از منسجم ترین ها است که تا کنون ساخته شده است. این سریال نشان می دهد که چگونه انیمیشن می تواند شخصیت های پیچیده کمیک بوکی، حتی شرورهایی به قدرت دکتر دووم شکست ناپذیر را به بهترین شکل به تصویر بکشد. این سریال را می توان یک انیمیشن بدون قسمت بد واقعی دانست.
Death Note (2006-2007)
یک بازی موش و گربه بی عیب و نقص بدون قسمت های هدر رفته
نیشخند لایت یاگامی در این تصویر، هوش سرشار و جنبه تاریک شخصیت او را به نمایش می گذارد.
این دوگانگی شخصیتی، موتور محرک داستان و دلیل اصلی تنش روانی بی وقفه در سراسر انیمه است.
انیمه Death Note اغلب به خاطر تنش بی امانش ستایش می شود، و انسجام آن بخش بزرگی از دلیلی است که آن را در چنین جایگاه بالایی قرار داده است. دوئل بین دانش آموز نابغه، لایت یاگامی (مامورو میانو/براد سوئل) و کارآگاه عجیب و غریب، اِل (کاپئی یاماگوچی/آلساندرو جولیانی)، از همان قسمت اول جذاب است و هرگز مخاطب را ناامید نمی کند و تنشی را ایجاد می کند که یادآور بهترین سریال های جاسوسی آمریکایی است.
هر قسمت داستان را با افشاگری های تکان دهنده و پیچش های هوشمندانه به جلو می برد. چه استفاده اولیه لایت از Death Note باشد یا معرفی جانشینان اِل، این سریال هرگز کش پیدا نمی کند یا خودش را تکرار نمی کند. در عوض، با هر قسمت که مانند یک حرکت حیاتی شطرنج در نبرد عقل آنها به نظر می رسد، شدت آن افزایش می یابد.
در حالی که بسیاری از انیمه های طولانی با آرک های پرکننده (filler) مواجه می شوند، Death Note با حفظ یکپارچگی و هدفمندی خود متمایز می شود. دقیقاً همین دقت است که آن را به یکی از برنامه های تلویزیونی نادری تبدیل می کند که به عنوان یک انیمیشن بدون قسمت بد شناخته می شود و شهرت آن را به عنوان یک شاهکار داستان گویی تریلر روانشناختی تثبیت می کند.
Hilda (2018-2020)
رئالیسم جادویی بدون افت کیفیت
چهره متعجب هیلدا در این تصویر، گویای رویارویی او با یکی از موجودات جادویی و شگفت انگیز دنیای اطرافش است.
این سریال به زیبایی حس کنجکاوی و شگفتی کودکانه را در مواجهه با ناشناخته ها به تصویر می کشد.
Hilda نتفلیکس یکی از دلرباترین برنامه های تلویزیونی انیمیشنی دهه گذشته است. این سریال با دنبال کردن ماجراجوی مو آبی، هیلدا (بلا رمزی)، داستان های خیال انگیز و در عین حال از نظر عاطفی محکم را می سازد که هرگز شبیه قسمت های پرکننده (filler) نیستند. از ترول ها و غول ها تا الف های نامرئی، هر قسمت به اسطوره شناسی دنیای آن عمق می بخشد.
انسجام در این است که Hilda چگونه داستان گویی لطیف را با مضامین بزرگ متعادل می کند. اپیزودهایی مانند “The Midnight Giant” یا “The Bird Parade” دوستی، شجاعت و همدلی را بدون اینکه هرگز قابل پیش بینی یا تکراری شوند، بررسی می کنند. هر ماجراجویی معنادار به نظر می رسد و این برنامه را برای کودکان و بزرگسالان به یک اندازه جذاب می کند.
برخلاف بسیاری از سریال های انیمیشنی کودکان که در نهایت به داستان های بازیافتی تکیه می کنند، Hilda در تمام مدت پخش خود تازه ماند. سبک هنری دستی و لحن اتمسفریک آن تنها به حس جادو می افزود. بدون هیچ قسمت ضعیفی، این سریال به عنوان نمونه ای از انسجام و جذابیت در انیمیشن مدرن ایستاده است.
Castlevania (2017-2021)
وحشت گوتیک و درام شخصیتی بدون حتی یک نقطه ضعف
تصویر دراکولا در سریال کسلوانیا، نه تنها خشم و قدرت او، بلکه غم عمیقی که او را به یک شخصیت شرور تراژیک تبدیل کرده، به خوبی منتقل می کند.
این عمق شخصیتی در میان کاراکترها، یکی از دلایل اصلی موفقیت و انسجام داستانی این اقتباس است.
Castlevania نتفلیکس یکی از چشمگیرترین اقتباس های بازی ویدیویی است که تا کنون ساخته شده، نه تنها به این دلیل که لحن منبع اصلی خود را به خوبی منتقل می کند، بلکه به این دلیل که در طول چهار فصل یک اجرای بی عیب و نقص را حفظ کرده است. این برنامه با دنبال کردن تروور بلمونت (ریچارد آرمیتاژ)، سیفا بلنیدز (آلخاندرا رینوسو) و آلوکارد (جیمز کالیس)، اکشن خونین را با داستان گویی به طور شگفت انگیزی صمیمانه متعادل کرده است.
آنچه Castlevania را منسجم نگه داشت، امتناع آن از هدر دادن وقت برای قسمت های پرکننده (filler) بود. هر فصل بر اساس فصل قبلی ساخته شد و قوس های شخصیتی پیچیده را با چالش های فزاینده ترکیب کرد. چه انگیزه های غم انگیز دراکولا (گراهام مک تاویش) باشد و چه سفر فلسفی آیزاک (آدتوکومبوه مک کورمک)، هیچ زیرداستانی هرگز غیرضروری به نظر نمی رسید. حتی شخصیت های فرعی نیز قوس هایی دریافت کردند که روایت بزرگتر را غنی می کرد.
فضای گوتیک و انیمیشن خیره کننده این برنامه هر قسمت را ارتقا می داد. نبردهایی مانند محاصره قلعه دراکولا یا رویارویی آشفته در فینال از نقاط برجسته هستند، اما لحظات آرام تر، مانند رابطه رو به رشد تروور و سیفا، به همان اندازه وزن دارند. Castlevania هرگز در کیفیت خود افت نکرد، که آن را به نمونه ای نادر از انیمیشن بدون قسمت بد تبدیل می کند که بی عیب و نقص انجام شده است.
Over The Garden Wall (2014)
یک افسانه بی عیب و نقص در ده فصل روایت شد
ورت و گرگ، دو برادر گمشده، در این تصویر در حال سفر در جنگل اسرارآمیز «ناشناخته» هستند.
فضای هنری سریال، که یادآور افسانه های قدیمی و داستان های فولکلور است، تجربه ای منحصر به فرد و فراموش نشدنی را برای بیننده رقم می زند.
Over the Garden Wall پاتریک مک هیل یک مینی سریال است که حتی یک فریم را هدر نمی دهد. با دنبال کردن برادران ورت (الایژا وود) و گرگ (کالین دین) در حالی که آنها در “نامعلوم” اسرارآمیز پرسه می زنند، هر یک از ده قسمت به روایت زیبا و دلهره آور این سریال کمک می کند.
آنچه آن را متمایز می کند، فقدان کامل قسمت های پرکننده (filler) است. از فصل های مرموز مانند “The Ringing of the Bell” تا قسمت های سبک تر مانند “Schooltown Follies”، این برنامه فضایی فولکلوریک را می بافد که هم دلهره آور و هم دلگرم کننده است. طول کوتاه آن بخشی از کمال آن است: به سادگی جایی برای یک قسمت بد وجود ندارد.
همچنین این یک مثال نادر از انیمیشنی است که حس جاودانگی ادبیات کلاسیک را به تصویر می کشد. هر قسمت مانند یک شعر با دقت ساخته شده، پر از نمادگرایی و معانی لایه لایه به نظر می رسد. این توجه به جزئیات Over the Garden Wall را بی پایان قابل تماشا و نمونه ای عالی از انسجام به درستی انجام شده می کند.
Bluey (2018-Present)
کمال دلگرم کننده در هر قسمت
این تصویر لحظه ای شاد و بازیگوشانه از خانواده هیلر را به نمایش می گذارد که قلب سریال Bluey است.
توانایی این انیمیشن در به تصویر کشیدن لحظات ساده و روزمره خانوادگی با چنین عمق احساسی، آن را به اثری محبوب برای تمام سنین تبدیل کرده است.
Bluey ممکن است از لحاظ فنی یک برنامه پیش دبستانی باشد، اما همچنین یکی از درخشان ترین برنامه های تلویزیونی انیمیشنی است که امروزه در حال پخش است. با محوریت بلوئی و خانواده اش، هر قسمت کوتاه هم برای کودکان سرگرم کننده است و هم برای بزرگسالان به طور شگفت انگیزی تاثیرگذار است.
قدرت آن در نحوه تبدیل لحظات روزمره به داستان های عمیق نهفته است. قسمت هایی مانند “Sleepytime” یا “Camping” مضامین تخیل، تاب آوری و عشق خانوادگی را بدون اینکه هرگز اغراق آمیز به نظر برسند، برجسته می کنند. دلیلی وجود دارد که قسمت های Bluey به طور منظم وایرال می شوند زیرا قلب والدین و کودکان را به یک اندازه تحت تأثیر قرار می دهند.
عدم وجود قسمت های ضعیف ناشی از ساختار برنامه است: هر قسمت یک جواهر هفت دقیقه ای فشرده است. با کوتاه، تیز و پر از حقیقت عاطفی نگه داشتن داستان ها، Bluey توانسته است از دام تکرار که بسیاری از سریال های کودکان را گرفتار می کند، دوری کند. این نشان می دهد که حتی ساده ترین پیش فرض نیز می تواند به طور مداوم عالی باشد.
Samurai Jack (2001-2017)
داستان گویی مینیمالیستی در طول پنج فصل به کمال رسید
در این تصویر، تقابل نمادین سامورایی جک با دشمن دیرینه اش، آکو، به تصویر کشیده شده است.
استفاده از سکوت، رنگ های برجسته و طراحی مینیمالیستی، از ویژگی های بارز این سریال است که آن را به یک اثر هنری بصری تبدیل کرده است.
Samurai Jack گندی تارتاکوفسکی به عنوان یکی از جسورانه ترین برنامه های تلویزیونی انیمیشنی که تا کنون ساخته شده است، برجسته است. این سریال با دنبال کردن جنگجوی آرام، جک (فیل لامار) در مأموریتش برای شکست دادن شیطان تغییرشکل دهنده، آکو (ماکو ایواماتسو)، دیالوگ مینیمالیستی را با هنر بصری خیره کننده ترکیب کرده است.
آنچه شگفت انگیز است این است که چگونه در طول پنج فصل پخش خود، حتی پس از یک وقفه طولانی، ثابت ماند. قسمت هایی مانند “Jack and the Spartans” یا “XCIV” نشان می دهند که چگونه این سریال می توانست از نبردهای حماسی به تأملات آرام بدون از دست دادن تمرکز تغییر کند. هر قسمت مانند یک رویداد بود که با دقت بی عیب و نقص ساخته شده بود.
بسیاری از برنامه ها در متعادل کردن سبک و محتوا مشکل دارند، اما Samurai Jack هر دو را به طور یکپارچه مدیریت کرد. فصل پایانی آن یک نتیجه گیری رضایت بخش ارائه داد و از اشتباهاتی که سایر سریال های احیا شده را گرفتار می کند، دوری کرد. بدون هیچ نقطه ضعفی در کاتالوگ خود، این سریال یکی از قوی ترین استدلال ها برای انیمیشن به عنوان هنر عالی باقی می ماند.
Arcane (2021-2024)
یک شاهکار پیشگامانه بدون حتی یک اشتباه
وای در این تصویر بر فراز شهر زیرزمینی زاون ایستاده و این صحنه نمادی از شکاف و درگیری اجتماعی است که داستان را پیش می برد.
سبک انیمیشن خیره کننده و داستان گویی پیچیده، Arcane را به سطحی جدید در دنیای انیمیشن های سریالی ارتقا داده است.
Arcane انتظارات را برای آنچه برنامه های تلویزیونی انیمیشنی می توانند به آن دست یابند، زمانی که برای اولین بار در سال 2021 در نتفلیکس پخش شد، در هم شکست. این سریال با ترکیب جلوه های بصری نفس گیر و داستان گویی عمیقاً انسانی، داستان غم انگیز خواهران وای (هیلی استاینفلد) و جینکس (اِلا پرنل) را در میان درگیری بین زائون و پیلتوور روایت می کند. از اولین قسمت تا فینال آن، هرگز چیزی کمتر از خارق العاده ارائه نکرد.
بخشی از انسجام آن ناشی از رویکرد تولید است: هر پرده مانند یک فیلم سینمایی به نظر می رسد، بدون هیچ قسمت پرکننده (filler) یا زیرداستان غیرضروری. قسمت هایی مانند “The Monster You Created” و “Happy Progress Day!” برجسته هستند، اما هر قسمت به طور یکپارچه بر اساس قسمت قبلی ساخته می شود و انتخاب یک نقطه ضعف را غیرممکن می کند.
بیشتر از یک اقتباس بازی ویدیویی، Arcane نمایشگاهی از این است که چگونه انیمیشن جاه طلبانه می تواند با بهترین درام های لایو اکشن رقابت کند. این سریال ثابت کرد که داستان گویی انیمیشنی سریالی می تواند از ابتدا تا انتها بی عیب و نقص باشد و جایگاه خود را به عنوان یک انیمیشن بدون قسمت بد واقعی در میان بزرگترین برنامه های انیمیشنی که تا کنون ساخته شده است، تثبیت کند.
Avatar؛ The Last Airbender (2005-2008)
جهان سازی و داستان گویی بی عیب و نقص؛ انیمیشن بدون قسمت بد
لبخند آنگ در این تصویر، شخصیت سرزنده و امیدوار او را نشان می دهد، حتی در حالی که سرنوشت دنیا بر دوش اوست.
این تعادل میان مسئولیت های سنگین و روحیات کودکانه، یکی از دلایل اصلی ارتباط عمیق مخاطبان با شخصیت های این سریال است.
Avatar: The Last Airbender یکی از universally ستایش شده ترین برنامه های تلویزیونی انیمیشنی است که تا کنون ساخته شده است، و دلیل بزرگی برای این امر انسجام بی عیب و نقص آن است. در طول سه فصل، داستان آنگ (زک تایلر آیزن) و تلاش او برای تسلط بر هر چهار عنصر هرگز متزلزل نمی شود و کمدی، اکشن و احساس را با اجرای بی عیب و نقص به هم می پیوندد.
هر قسمت داستان را به جلو می برد یا شخصیت ها را عمیق تر می کند، چه یک نقطه عطف احساسی مانند “Zuko Alone” باشد یا یک قسمت سبک تر اما به همان اندازه ارزشمند مانند “The Tales of Ba Sing Se”. حتی قسمت هایی که اغلب به عنوان پرکننده (filler) برچسب گذاری می شوند – مانند “The Great Divide” – هنوز بینش های شخصیتی را ارائه می دهند و در تماشای مجدد هم لذت بخش باقی می مانند.
تعادل کامل این برنامه بین داستان گویی سریالی و ماجراهای اپیزودیک، آن را بدون هیچ افت کیفیتی جذاب نگه داشت. ترکیب آن از طنز، فلسفه و اکشن خیره کننده، استانداردی طلایی برای برنامه های تلویزیونی انیمیشنی تعیین کرد و Avatar: The Last Airbender را به یک شاهکار ماندگار بدون هیچ قسمت ضعیفی تبدیل کرد.
این مجموعه ها، هر کدام با سبک و ژانر منحصر به فرد خود، نشان می دهند که داستان گویی منسجم و باکیفیت در انیمیشن کاملاً امکان پذیر است. از ماجراجویی های فانتزی گرفته تا تریلرهای روان شناختی و درام های ابرقهرمانی، این سریال ها ثابت می کنند که وقتی هر قسمت با دقت و هدف ساخته شود، نتیجه نهایی اثری جاودانه خواهد بود که مخاطبان بارها و بارها به تماشای آن می نشینند.
