فیلم The Smashing Machine با تمرکز بر تحول Dwayne Johnson در The Smashing Machine برای نقش مارک کِر، سوالاتی را درباره تاثیر این رویکرد بر عمق داستان گویی در بیوگرافی ها و چگونگی محدود شدن پتانسیل های روایی فیلم مطرح می کند.
The Smashing Machine داستان واقعی مارک کِر را روایت می کند، یکی از نام های پیشگام در هنرهای رزمی ترکیبی در طول دهه 1990. این مبارز در فیلم توسط دواین جانسون بازی می شود و بخش زیادی از بازاریابی The Smashing Machine بر تحول Dwayne Johnson در The Smashing Machine برای نقش تمرکز کرده است.
چه پروتزهای سنگین باشد، چه فیزیک بدنی دقیق، یا تمرینات رزمی، کارهای زیادی برای تبدیل دواین جانسون به مارک کِر برای این فیلم انجام شده است.
بسیاری از مردم حتی پیشنهاد می کنند که دواین جانسون به خاطر عملکردش سزاوار جایزه اسکار است، به ویژه با توجه به تحول Dwayne Johnson در The Smashing Machine، و این «تغییر» جسورانه اغلب به عنوان اساس این ادعا عمل می کند.
شباهت های فیزیکی بین جانسون و کِر بی شک چشمگیر است، اما نمی توانم جلوی این احساس را بگیرم که تمرکز The Smashing Machine بر دقت تاریخی، چیزی از داستانش کم می کند.
تحول Dwayne Johnson در The Smashing Machine؛ چرا غیرضروری به نظر می رسد؟
در این تصویر، شاهد نمایی نزدیک از تحول فیزیکی خیره کننده دواین جانسون در نقش مارک کِر هستیم، که نشان دهنده تلاش گسترده او برای فرو رفتن در این شخصیت تاریخی است.
این تصویر به وضوح نشان می دهد که چگونه جانسون، با کمک گریم و پروتز، ظاهری کاملا متفاوت از همیشه پیدا کرده است.
دواین جانسون در نقش مارک کِر در فیلم The Smashing Machine
نمی توان انکار کرد که دواین جانسون در نقش خود در The Smashing Machine کاملا محو می شود – او آسیب پذیر، ناآشنا و کاملا متفاوت به نظر می رسد. این موضوع برای بسیاری مایه تحسین است – و قطعا یک دستاورد عظیم برای تیم گریم و پروتز فیلم است – اما تحول Dwayne Johnson در The Smashing Machine برخی از مهم ترین زیرمتن های فیلم را تضعیف می کند.
هنگامی که برای اولین بار اعلام شد که جانسون نقش مارک کِر را بازی خواهد کرد، طرفداران MMA به طور قابل درکی هیجان زده شدند. دیدن یکی از تحسین شده ترین پیشگامان این ورزش که توسط یک کشتی گیر سابق که به بازیگر تبدیل شده و به همان اندازه محبوب است، به تصویر کشیده می شود، چشم انداز هیجان انگیزی بود – به خصوص با توجه به تحول Dwayne Johnson در The Smashing Machine.
اما The Smashing Machine به شدت تلاش می کند تا به جای پذیرفتن شباهت های بین جانسون و کِر، بین آن ها فاصله ایجاد کند.
انتخاب یک کشتی گیر واقعی در نقش مارک کِر به The Smashing Machine فرصت بی نظیری داد تا مرز بین بازیگر و شخصیت را محو کند.
و این اثر را فراتر از تنها داستان کِر و به نگاهی جامع تر به این ورزش و تاثیر آن بر ورزشکاران تبدیل کند. این می توانست بیش از یک تحول Dwayne Johnson در The Smashing Machine باشد.
در عوض، به نظر می رسد که The Smashing Machine فقط می خواهد این مرز را حتی واضح تر کند.
مسلما، این داستان گویی فرامتنی می توانست برای آن دسته از تماشاگرانی که فقط یک زندگی نامه عادی و محترمانه از زندگی کِر می خواهند، کمی حواس پرت کننده باشد – اما نقدهای The Smashing Machine اغلب آشنا بودن فیلم را به عنوان یک نقطه ضعف کلیدی ذکر کرده اند. محو کردن آزادانه تر این مرز بازیگر/شخصیت، رویکرد بسیار جاه طلبانه تری بود.
The Smashing Machine می توانست با ترسیم مقایسه های ظریف بین حرفه خود جانسون و شخصیتی که او به تصویر می کشد، ابعادی جذاب و خودآگاه تر به خود بدهد، اما زمانی که جانسون به این شکل کامل در نقش محو می شود، خوانش فیلم به این صورت دشوار است.
The Smashing Machine نمایانگر مشکلی بزرگ تر در زندگی نامه های واقعی است
لحظه ای نمادین از فیلم The Smashing Machine: دواین جانسون در نقش مارک کِر در حال بالا بردن کمربند قهرمانی به تصویر کشیده شده است.
دواین جانسون در نقش مارک کِر در حال بالا بردن کمربند قهرمانی در فیلم The Smashing Machine
اریک زاکانوویچ / © A24 / با اجازه مجموعه اورت
این صحنه، اوج دستاورد یک مبارز را به نمایش می گذارد و تاکید بر جنبه های ورزشی و پیروزی در داستان دارد.
متاسفانه، The Smashing Machine تنها زندگی نامه تاریخی نیست که این انتقاد در موردش صدق می کند. در سال های اخیر، گرایشی مداوم در این ژانر وجود دارد که واقعی ترین و معتبرترین نسخه ممکن از داستان را ارائه دهد، حتی با تحول Dwayne Johnson در The Smashing Machine، و روایت داستان دقیقا همان طور که اتفاق افتاده است.
این می تواند راهی عالی برای ادای احترام به میراث یک شخص در فیلم باشد، اما این واقعیت پابرجاست که این داستان های زندگی کتابی اغلب بسیار کم جذاب تر از فیلم هایی هستند که ممکن است دقت کمتری داشته باشند اما در داستان گویی خود جسورانه تر عمل می کنند.
فیلم هایی مانند I’m Not There، Spencer، و Better Man به ذهن می آیند – شاید دقیق نباشند، اما بی نهایت جذاب ترند.
در زمانی که زندگی نامه ها به تدریج محبوبیت و موفقیت بیشتری پیدا می کنند، حتی مهم تر است که از نوعی سلطه سبکی که این ژانر می تواند پرورش دهد، اجتناب کنیم. زندگی نامه های درخشان زیادی وجود دارند، و حتی برخی زندگی نامه های درخشان که لزوما جاه طلبانه نیستند، اما این امر در حال تبدیل شدن به یک ندرت است.
The Smashing Machine مسلما کار خوبی در ارائه زیرمتن به داستان مارک کِر و اجتناب از نوع داستان گویی بی روح و کهنه که مخاطبان با ژانر زندگی نامه مرتبط می دانند، انجام می دهد، حتی با وجود تمرکز بر تحول Dwayne Johnson در The Smashing Machine.
برخی تفسیرهای واقعا عمیق در مورد موفقیت، خوشبختی و رفتار خودویرانگر وجود دارد که داستان کِر را بالاتر از اکثر موارد قرار می دهد.
اینکه The Smashing Machine فقط داستان زندگی کِر را بازگو نمی کند، بلکه از آن به عنوان لنزی برای بررسی برخی مضامین بزرگتر استفاده می کند، پایه و اساس بسیار محکمی برای فیلم است. این جنبه مهمتر از صرفا نشان دادن تحول Dwayne Johnson در The Smashing Machine است.
فقط تصور اینکه چقدر بنی سفدی می توانست پیش برود اگر فیلمنامه کمتر نگران بیان تمام واقعیت ها بود، ناامیدکننده است.
نکته دیگری که می توان گفت این است که چگونه تماشاگران حتی قبل از دیدن اولین تریلرهای The Smashing Machine، فورا می دانستند که این فیلم یک کمپین اسکار برای بازیگر به راه خواهد انداخت.
این به این دلیل است که این نوع اجراهای نمایشی و متحول کننده همیشه در جوایز اسکار ظاهر می شوند، و این بر نحوه ساخت این فیلم ها تاثیر گذاشته است.
چه رنی زلوگر در Judy، رامی مالک در Bohemian Rhapsody، یا گری اولدمن در Darkest Hour، اسکار بی شک به سمت اجراهای زندگی نامه ای گرایش دارد. این موضوع، مانند تلاش بازیگرانی چون مارلون وایانز پس از HIM خواستار نقش های جدی: «این سال های دنزل من است»، توهم را ایجاد کرده است که تماشاگران بیشتر نگران اجراهای متحول کننده و دقت تاریخی هستند تا داستان های تازه و جذاب، در حالی که این موضوع کاملا از حقیقت دور است.
در مجموع، این بررسی نشان می دهد که هرچند تغییرات فیزیکی بازیگران برای نقش های زندگی نامه ای می تواند چشمگیر باشد و تحسین منتقدان را برانگیزد، اما تمرکز بیش از حد بر این جنبه ممکن است مانع از کاوش عمیق تر در شخصیت ها و روایت های پیچیده تر شود. این رویکرد، پتانسیل داستان گویی جسورانه تر را محدود کرده و گاهی به جای پرداختن به مضامین گسترده تر، به یک بازگویی صرف از واقعیت ها می انجامد.
The Problem With Dwayne Johnson’s Smashing Machine Transformation
