این مطلب به معرفی سریال هایی که افت نکردند می پردازد و آثاری را معرفی می کند که توانستند کیفیت بالای خود را از فصل اول تا انتها حفظ کنند و الگویی برای ثبات در تلویزیون باشند.
معرفی سریال هایی که افت نکردند
کمتر چیزی به اندازه یک سریال تلویزیونی رضایت بخش است که در فصل اول خود استانداردهای بالایی را تعیین کند و تا انتها نیز آن را حفظ نماید. بسیاری از سریال ها با وعده هایی پرشور آغاز می شوند – شخصیت های غنی، داستان سرایی منسجم، و گستره سینمایی – اما بعدها دچار مشکل می شوند. اما در میان اینها، سریال هایی که افت نکردند، آن تعداد کمی هستند که این جرقه را حفظ می کنند و ثابت می کنند که چگونه ثبات می تواند یک تلویزیون خوب را به یک اثر عالی ارتقا دهد.
در کنار هر داستان موفقیت، یک درس عبرت نیز وجود دارد. سریال Lost روح زمانه را تسخیر کرد، اما سرانجام با اختلاف نظر و دودستگی به پایان رسید، Westworld زیر بار جاه طلبی های خودش فرو ریخت، و The Walking Dead به سایه ای سرگردان از آنچه زمانی بود، تبدیل شد. یک فصل اول قوی، دوام طولانی مدت را تضمین نمی کند، زیرا حتی روشن ترین شعله ها هم می توانند به سرعت خاموش شوند.
به همین دلیل است که وقتی یک سریال قوی شروع می کند و قوی تر به پایان می رسد، اتفاق خاصی است. چه یک کمدی ژانر-شکن باشد، چه یک درام پرطرفدار، یا یک حماسه علمی-تخیلی ذهن آزار، اینها واقعا سریال هایی که افت نکردند هستند. آن ها درخشش فصل اول خود را با دنباله هایی به همان اندازه خیره کننده مطابقت دادند و ثابت کردند که رعد و برق واقعا می تواند دو بار به یک نقطه بزند.
Six Feet Under (2001-2005)
فصل 1 سریال Six Feet Under مرگ را به شکلی عجیب زیبا و به طرز دردناکی انسانی به تصویر کشید
این تصویر نمایی صمیمی از خانواده فیشر را در Six Feet Under نشان می دهد که نشان دهنده فضای خاص و دلنشین این سریال است.
در این صحنه، خانواده فیشر در خانه مراسم ترحیم خود، با نگاه هایی پر از فکر و تامل، دور هم نشسته اند.
Six Feet Under در سال 2001 از راه رسید و بلافاصله تعریف جدیدی از آنچه یک درام تلویزیونی می تواند باشد، ارائه داد. داستان خانواده فیشر و کسب وکار خانه مراسم ترحیم آن ها، طنز سیاه، احساسات خام و تفکرات اگزیستانسیالیستی را ترکیب کرد، به شکلی که مشابهش در هیچ برنامه دیگری وجود نداشت. از نیت (پیتر کراوزه) و دیوید (مایکل سی. هال) تا روث (فرانسیس کانروی)، شخصیت ها به طرز عجیبی واقعی به نظر می رسیدند.
در طول پنج فصل خود، Six Feet Under هرگز از پرداختن به مضامین فناپذیری و معنای زندگی واهمه نداشت. هر سال هسته فلسفی خود را عمیق تر کرد، بدون اینکه انسانیتش را از دست بدهد و به کاوش در نحوه زندگی انسان ها با فقدان پرداخت. نوشتار سریال صمیمی و جسورانه باقی ماند و اغلب طنز و دلشکستگی را در یک کلام متعادل می کرد.
بسیاری از سریال ها مدت ها قبل از قسمت های پایانی خود محو می شوند، اما Six Feet Under یکی از بهترین فینال ها را در تاریخ تلویزیون ارائه داد. آخرین قسمت آن، با عنوان «همه منتظرند»، پایانی بی نقص برای پنج فصل تقریبا بی عیب و نقص به ارمغان آورد و ثابت کرد که در لیست سریال هایی که افت نکردند جایگاه ویژه ای دارد.
Mr. Robot (2015-2019)
فصل اول Mr. Robot هک کردن را به هنر عالی تبدیل کرد و هرگز به گذشته نگاه نکرد
تصویری تاثیرگذار از رامی مالک در نقش الیوت آلدرسون که نمادی از پیچیدگی ها و تنش های Mr. Robot است.
در این نما، رامی مالک (الیوت آلدرسون) با نگاهی نافذ، ماهیت درونی شخصیت خود را در سریال Mr. Robot به نمایش می گذارد.
زمانی که Mr. Robot در سال 2015 پخش شد، ترکیب شدت روان شناختی و تفسیر ضدسرمایه داری اش انقلابی به نظر می رسید. بازی رامی مالک در نقش هکر گوشه گیر اجتماعی، الیوت آلدرسون، بلافاصله نمادین شد، در حالی که آقای ربات مرموز با بازی کریستین اسلیتر، لایه هایی از دسیسه را به یک داستان از قبل پیچیده اضافه کرد.
فصل اول سریال تیزبینانه، شیک و غیرقابل پیش بینی بود – یک تریلر تکنو-پارانوئید که با ظرافت نادری به بیماری های روانی نیز می پرداخت. هر پیچش داستانی به طور کامل اثرگذار بود و انتظارات را برای آنچه در ادامه می آمد، به اوج رساند.
در طول چهار فصل Mr. Robot، خالق آن، سم اسماعیل، کاری غیرممکن را انجام داد: حفظ تعلیق و خلاقیت در حالی که سفر عاطفی الیوت را عمیق تر می کرد. Mr. Robot با داستان گویی جسورانه، تصاویر سینمایی، و پایانی به همان اندازه رضایت بخش که آغازش بود، ثابت کرد که در دسته سریال هایی که افت نکردند قرار می گیرد؛ بلکه یک شاهکار در ثبات بود.
Shameless (2011-2021)
آغاز سریال Shameless، کمدی آشفته و درام صمیمانه را در تعادلی بی نقص به تصویر کشید
فرانک و فیونا با نگرانی روی ایوان خانه شان نشسته اند؛ صحنه ای که ماهیت پر فراز و نشیب زندگی خانواده گالاگر را در Shameless US به خوبی نشان می دهد.
Shameless در سال 2011 با نگاهی خام و بی پرده به خانواده گالاگر به روی پرده ها آمد. فرانک (ویلیام اچ. میسی)، فیونا (امی روسوم)، و گروهشان در ساوت ساید آشفته، خنده دار و به طرز دردناکی واقعی بودند. اولین قسمت سریال، طنز بی پروا را با تفسیر اجتماعی گزنده ترکیب کرد و بلافاصله آن را از درام های خانوادگی سنتی متمایز ساخت.
از فصل 2 تا 11، Shameless این انرژی را زنده نگه داشت. خانواده گالاگر تکامل یافتند اما هرگز سرسختی خود را از دست ندادند، با زمان های در حال تغییر سازگار شدند بدون اینکه هویت اصلی خود را از دست بدهند. تلاش فیونا برای استقلال و مبارزه لیپ (جرمی آلن وایت) با پتانسیل و خودویرانگری، عمق عاطفی به این هرج و مرج بخشید.
آنچه قابل توجه است، این است که چگونه Shameless برای بیش از یک دهه از نظر لحن ثابت ماند. این سریال می توانست بینندگان را در یک صحنه بخنداند، بگریاند و منزجر کند، کاری که کمتر سریالی می تواند برای این مدت طولانی حفظ کند. از ابتدا تا انتها، این یکی از سریال هایی که افت نکردند بود که به شروع بی پرده و صمیمانه خود وفادار ماند.
The Wire (2002-2008)؛ سریال هایی که افت نکردند
استاندارد طلایی واقع گرایی توسط قسمت های اول The Wire تعیین شد و هرگز افت نکرد
صحنه ای به یاد ماندنی از عمر در حال قدم زدن در زندان که عمق و واقع گرایی The Wire را به تصویر می کشد.
در این تصویر، عمر با قدم هایی مصمم و با ابهت در فضای زندان قدم می زند که نشان دهنده شخصیت قدرتمند اوست.
سال 2002 سال مهمی برای تلویزیون بود، چرا که سالی بود که The Wire از راه رسید و بلافاصله به عنوان یکی از واقعی ترین تصاویر زندگی شهری که تاکنون به نمایش درآمده، مورد تحسین قرار گرفت. تمرکز فصل اول بر تجارت مواد مخدر بالتیمور، از دیدگاه هم پلیس ها و هم دلالان، شخصیت های پیچیده ای مانند جیمی مک نالتی (دومینیک وست) و استرینگر بل (ادریس البا) را به مخاطبان معرفی کرد.
هر یک از پنج فصل سریال دامنه خود را گسترش داد و نهادهایی از مدارس گرفته تا روزنامه ها را بررسی کرد، بدون اینکه هرگز پیام اصلی خود را رقیق کند. هر خط داستانی عمق بیشتری به مطالعه آن در مورد شکست های سیستمی و تاب آوری انسان بخشید.
حتی با وجود تغییر تمرکزش، نوشتار، بازی ها و لحن واقع گرایانه The Wire بی عیب و نقص باقی ماند. کمتر سریالی است که بتواند اینقدر در کیفیت و چشم انداز خود ثابت قدم بماند، اما The Wire این کار را بدون زحمت انجام داد؛ ترکیبی تقریبا بی نقص از داستان گویی، جامعه شناسی و روح.
Fargo (2014-Present)
فصل اول Fargo آشوب برادران کوئن را به تصویر کشید و هر داستان جدیدی با آن مطابقت داشت
کرستن دانست در نقش پگی، با ظاهری که نشان دهنده شخصیت خاص و گاها عجیب او در دنیای Fargo است.
در این نما، کرستن دانست (پگی) با نگاهی خاص، لحظه ای از داستان پیچیده و تاریک Fargo را به تصویر می کشد.
سریال های آنتولوژی پرخطر هستند، زیرا هر بازیگر و خط داستانی جدیدی انتظارات مخاطبان را دوباره تنظیم می کند. با این حال Fargo به طرز چشمگیری این احتمالات را نادیده گرفت. فصل اول آن، با بازی مارتین فریمن و بیلی باب تورنتون، خشونت عجیب و طنز تاریک فیلم اصلی برادران کوئن را به تصویر کشید و در عین حال هویت خاص خود را نیز خلق کرد.
با پنج فصل و ادامه داشتن، Fargo توانست فصل به فصل با داستانی تازه به صفحه نمایش بازگردد، بدون اینکه هرگز لحن متمایز خود را از دست بدهد. هر قسمت، از جنگ های اوباش دهه 1970 تا غرب میانه امروزی، یک حکایت اخلاقی تازه را در سینماتوگرافی شیک و طنز گزنده ارائه می داد.
توانایی نوآ هاولی، شورانر سریال، در حفظ آن ترکیب دقیق از تهدید و پوچی در داستان های نامرتبط، شگفت انگیز است. بیشتر آنتولوژی ها انرژی خود را از دست می دهند، اما Fargo تنها غنی تر شده است، و آن را به یکی از باثبات ترین و خلاقانه ترین سریال هایی که افت نکردند در تلویزیون مدرن تبدیل کرده است.
Justified (2010-2015)
فصل 1 وسترن های مدرن را دوباره جذاب کرد – و Justified فقط بهتر شد
ریلن گیونز (تیموتی اولیفانت) با چهره ای مصمم و عصبانی در قسمت اول از فصل اول سریال Justified، حضوری کاریزماتیک و قدرتمند را به نمایش می گذارد.
در این تصویر، مارشال آمریکایی ریلن گیونز با حالتی تند و تیز، آماده برای رویارویی با چالش ها در دنیای وسترن مدرن است.
Justified در سال 2010 آغاز شد و بازی بی دردسر و کاریزماتیک تیموتی اولیفانت در نقش مارشال آمریکایی ریلن گیونز را به صفحه نمایش آورد و در این فرآیند، یک ژانر کامل را تعریف کرد. فصل اول سریال، درام جنایی کنتاکی را با غرور نئو-وسترن درهم آمیخت و لحن را برای یکی از هوشمندترین و تیزبینانه ترین سریال های تلویزیونی تعیین کرد.
تنش موش و گربه فصل اول با بوید کرادر (والتون گاگینز) یک پویایی چنان جذاب ایجاد کرد که به قلب کل سریال تبدیل شد. نوشتار سریال بسیار تیزبینانه، دیالوگ ها خالص المور لئونارد و ضرب آهنگ آن بی عیب و نقص بود.
در طول شش فصل (و یک احیا در سال 2023)، Justified هرگز ریتم خود را از دست نداد. هر فصل داستان گویی خود را بهبود بخشید و طنز، خطر و جذابیت جنوبی را متعادل کرد. نتیجه سریالی بود که نه تنها با فصل اول خود هم تراز شد، بلکه خود را به عنوان یکی از بهترین درام های جنایی مدرن ساخته شده تثبیت کرد.
The Good Place (2016-2020)
فصل اول The Good Place فلسفه و کمدی را در چیزی فراموش نشدنی ترکیب کرد
النور (کریستن بل) و مایکل (تد دانسون) در The Good Place، با چهره ای شوکه، آماده رویارویی با پیچیدگی های جهان پس از مرگ هستند.
در این صحنه، النور و مایکل در The Good Place با حالتی از تعجب و شگفتی به اتفاقات پیش رو واکنش نشان می دهند.
زمانی که The Good Place در سال 2016 به نمایش درآمد، شبیه هیچ کمدی موقعیت دیگری نبود. بیدار شدن النور شلستروپ (کریستن بل) در زندگی پس از مرگ، سفری خنده دار و تامل برانگیز را در مورد اخلاقیات، رستگاری و معنای خوب بودن آغاز کرد.
پیچش داستانی فصل اول، که هر آنچه مخاطبان دیده بودند را دوباره تعریف کرد، افسانه ای بود. اما آنچه در ادامه آمد، حتی چشمگیرتر بود. در طول چهار فصل، The Good Place به بازآفرینی خود ادامه داد و از کمدی کیهانی به درس فلسفه ای صمیمانه تغییر یافت، بدون اینکه گرمای خود یا ذکاوتش را از دست بدهد.
زمانی که به فینال تاثیرگذار خود رسید، The Good Place به چیزی عمیق تبدیل شده بود. کمدی های کمی توانسته اند چنین انرژی خلاقانه و نتیجه گیری عاطفی را حفظ کنند، که آن را به یکی از کامل ترین و باثبات ترین سریال هایی که افت نکردند در دوران خود تبدیل کرده است.
Andor (2022-2025)
یک داستان پیشگامانه Star Wars در دو فصل حماسی
کاسیان آندور در فصل دوم Andor، خونی بر صورت دارد که نشان دهنده سختی ها و مبارزات او در راه شورش است.
این تصویر از کاسیان آندور خون آلود در فصل 2، عمق درام و شدت وقایع Andor را به خوبی بازتاب می دهد.
اولین نمایش Andor در سال 2022 حتی طرفداران پروپاقرص Star Wars را نیز شوکه کرد. این سریال با تمرکز بر کاسیان آندور (دیه گو لونا)، شمشیرهای نوری را با جاسوسی، شورش و پیچیدگی های اخلاقی عوض کرد. داستان گویی آهسته و تمرکز بر شخصیت در فصل اول آن را به یکی از پخته ترین ورودی ها در دنیای Star Wars تبدیل کرد.
هر قوس داستانی، از فرار از زندان گرفته تا مونولوگ لوتن رائل (استلان اسکاشگورد)، استانداردها را برای آنچه تلویزیون فرانچایزی می توانست به دست آورد، بالا برد. این سریال دسیسه های سیاسی را با احساسات خام متعادل کرد و هرگز بر سر کیفیت هنری خود مصالحه نکرد.
هنگامی که فصل 2 سریال Andor در سال 2025 از راه رسید، از همان قسمت اول مشخص بود که با درخشش شروع خود برابری کرده است. بسیاری از سریال ها از پیش برای پخش در دو فصل برنامه ریزی شده اند، اما هیچ کدام نمی توانند هر دو نیمه خود را به خوبی Andor متعادل کنند.
Dark (2017-2020)
Dark سفر در زمان پیچیده را به نبوغ عاطفی در طول سه فصل بی عیب و نقص تبدیل کرد
یوناس (لویی هافمن) با حالتی متفکر در قسمت اول از فصل اول Dark به چیزی خیره شده است که نشان دهنده آغاز یک معمای پیچیده است.
در این تصویر، یوناس (لویی هافمن) با نگاهی عمیق و پر از سوال، به مرکز داستان پیچیده و مرموز Dark تبدیل شده است.
اعتبار تصویر: جولیا ترجونگ / نتفلیکس
شاهکار علمی-تخیلی آلمانی نتفلیکس، Dark، در سال 2017 به عنوان یک معمای سفر در زمان آغاز شد و به سرعت به یک حماسه ذهن آزار تبدیل گشت. فصل اول، بینندگان را با شبکه پیچیده خانواده ها و خطوط زمانی متمرکز بر یوناس کانوالد (لویی هافمن) جذب کرد و فضایی وهم آلود را با داستان گویی متراکم ترکیب نمود.
فصل های بعدی اسطوره شناسی سریال را گسترش دادند، بدون اینکه زیر بار پیچیدگی هایش فرو بریزند. هر سؤال پاسخی داشت، هر پارادوکس نتیجه ای داد، و مسائل عاطفی حتی با عمیق تر شدن جنبه علمی-تخیلی، در کانون توجه باقی ماندند.
در طول سه فصل کاملا ساختاریافته خود، Dark دقتی تقریبا بی عیب و نقص را حفظ کرد. این سریال توانست هر حلقه را با تقارن موضوعی و عاطفی خیره کننده به پایان برساند، به طوری که هر قسمت از فصل های 2 و 3 به همان اندازه رضایت بخش بود که قسمت های بی نقص اولیه.
Breaking Bad (2008-2013)
فصل 1 سریال Breaking Bad بزرگترین تحول شخصیتی در تاریخ تلویزیون را آغاز کرد
والتر وایت (برایان کرانستون) در Breaking Bad با چهره ای نگران و آشفته، نمادی از تحول درونی و سفر تاریک شخصیت اوست.
در قسمت پایلوت Breaking Bad، والتر وایت (برایان کرانستون) در بیابان با حالتی ناراحت و متفکر نشان داده شده است که نقطه آغازین سفر او به هایزنبرگ است.
فصل 1 سریال Breaking Bad در سال 2008 والتر وایت (برایان کرانستون) را به مخاطبان معرفی کرد، زمانی که او تنها یک معلم شیمی ناامید بود که برای زنده ماندن مت آمفتامین می پخت. آن فصل اول پایه و اساس تحول او به هایزنبرگ، یکی از جذاب ترین نزول ها به تاریکی در تاریخ تلویزیون، را بنا نهاد.
قسمت های اولیه Breaking Bad کمدی سیاه و تعلیق را به زیبایی متعادل می کردند و استانداردی چنان بالا تعیین کردند که بیشتر سریال ها زیر آن از هم می پاشیدند. اما Breaking Bad فقط بهتر شد. هر فصل به طور منطقی و احساسی پیشرفت کرد، ریسک ها را بالا برد و در عین حال تمرکز دقیق خود را حفظ کرد.
Breaking Bad هرگز از فصل 1 تا 5 دچار لغزش نشد و درخشش قسمت پایلوت را تا قسمت نهایی – «فلینا»، فینالی که هر نخ داستانی را به بهترین شکل به هم گره زد – حفظ کرد. این سریال یکی از معدود سریال هایی است که نه تنها به فصل اول خود وفادار ماند، بلکه از آن فراتر رفت و استاندارد داستان گویی سریالی را برای همیشه تعیین کرد.
در طول این بررسی، به سریال هایی پرداختیم که نمونه های برجسته ای از ثبات در کیفیت و داستان گویی در تلویزیون هستند. این آثار توانستند از ابتدا تا انتها، مخاطبان خود را درگیر نگه دارند و با شخصیت های عمیق و روایت های جذاب، میراثی ماندگار از خود بر جای بگذارند. این توانایی در حفظ یکپارچگی هنری، آن ها را به معیار و الگویی برای موفقیت در صنعت سریال سازی تبدیل کرده است.
